ríkisábyrgð á lántöku Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta.

Frú forseti. Ég vil þakka hv. þm. Valgerði Bjarnadóttur fyrir ágæta ræðu. Hún segir að við eigum ekki annarra kosta völ en að ganga að þessum afarkostum sem byggja á nauðungarsamningum, við erum neydd til að taka á okkur þessa skuld. Þetta er ekki skuld sem við höfum stofnað til, ekki skuld sem við eigum að borga. Hv. þingmaður segir líka að við eigum að eyða óvissu.

Í fyrsta lagi vil ég spyrja hv. þingmann: Telur hv. þingmaður að ríkisábyrgðin sem var samþykkt 28. ágúst sé fallin úr gildi vegna þess að Bretar og Hollendingar eru farnir að semja aftur og hafa í rauninni gefið út tilkynningu um að þeir fallist ekki á ríkisábyrgð eins og hún var og þau lög séu þá ógild?

Í öðru lagi vil ég spyrja, hv. þingmaður segir að hún vilji eyða óvissu. Nú á hún hugsanlega hús og bíl og hún tryggir sig fyrir bruna, árekstrum og fleiru. Það er ekki þar með sagt að hún reikni með því alla daga að lenda í árekstri eða að það kvikni í hjá henni. Hún verður ekki endilega svartsýn yfir því þótt hún vilji tryggja sig ef það skyldi koma upp. Nú segir hv. þingmaður: Það eru hverfandi líkur á því að eitthvað gerist hérna en það getur samt gerst. Og ef það gerist, er hv. þingmaður búin að steypa þjóðinni í þvílíkar hörmungar að ég geri ekki ráð fyrir að hún vilji horfa framan í þær. Ef það yrði enginn hagvöxtur í 10–15 ár, eins og gerðist reyndar í Japan eftir hrunið þar, getum við ekki borgað neitt en þá verðum við samt að borga 10–50 milljarða á ári í vaxtagreiðslur sem við getum ekki og við greiðum ekkert niður af láninu. Það vex og vex og við komum skríðandi á hnjánum til þessara ríkja og segjum: Því miður getum við ekki borgað og þá segja þeir: Við viljum fá Landsvirkjun hjá ykkur, við viljum fá fiskveiðiréttindi og fleira.