skýrsla Ríkisendurskoðunar um Seðlabankann.
Virðulegi forseti. Ég þakka hv. þingmanni fyrirspurnina. Það er alveg rétt að komið hefur fram hjá Ríkisendurskoðun, og hafði raunar komið fram áður, að Seðlabankinn varð fyrir verulegu tjóni vegna lánveitinga til íslenska bankakerfisins. Ríkisendurskoðun virðist meta þetta sem um það bil 270 milljarða kr. en auðvitað eru ekki öll kurl komin til grafar og getur brugðið til beggja vona um hvort upphæðin verður á endanum hærri eða lægri. En það liggur alla vega fyrir að þetta er stærsta einstaka áfallið sem íslenskt þjóðarbú, eða alla vega íslenski ríkissjóðurinn, varð fyrir við fall bankanna. Upphæðin er veruleg og samsvarar ríflegum hálfum árstekjum ríkisins á næsta ári. Nú er auðvitað ekkert við því að segja að seðlabanki veiti bankakerfi lausafjárfyrirgreiðslu, það er eðli seðlabanka að gera það. Það má kannski velta því fyrir sér hvort lausafjárgreiðslan var of mikil en ég ætla ekki að fara út í það hér. Það er hins vegar alveg ljóst að Seðlabankinn gerði mjög afdrifarík mistök þegar hann ákvað hvaða veða hann krafðist fyrir þessum lánum. Þá má til samanburðar nefna þær kröfur sem Seðlabanki Evrópu gerði í gegnum Seðlabanka Lúxemborgar til íslensku bankanna þegar þeir báðu um lausafjárfyrirgreiðslu þar, en það voru tveir seðlabankar sem veittu íslenska seðlabankakerfinu fyrirgreiðslu, annars vegar sá evrópski og hins vegar sá íslenski. Sá evrópski gerði kröfu um veð, annars vegar um ríkisskuldabréf, bréf Íbúðalánasjóðs og annað slíkt, og hins vegar útlánasöfn bankanna. Þegar upp er staðið er allt útlit fyrir að hann tapi ekki einni einustu krónu eða öllu heldur ekki einni einustu evru á lánum sínum til íslensku bankanna, en íslenski Seðlabankinn tók hins vegar að verulegu leyti svokölluð ástarbréf að veði. Þau eru nú verðlítil eða verðlaus og því er tjónið jafnmikið og raun ber vitni.