störf þingsins.
Frú forseti. Ég vil aðeins blanda mér í umræðu sem orðið hefur í dag um skuldamál heimilanna. Það rifjuðust upp fyrir mér, þegar ég heyrði hv. þm. Gunnar Braga Sveinsson fara mikinn um gagnsleysi þeirra aðgerða sem gripið hefði verið til í þeim málum, ummæli fulltrúa Alþjóðagjaldeyrissjóðsins ekki alls fyrir löngu þegar hann upplýsti að hvergi í heiminum hefði þrátt fyrir allt meira verið gert fyrir skuldug heimili eftir hrun en á Íslandi.
Þau úrræði sem gripið hefur verið til hafa gagnast þúsundum Íslendinga, bæði heimilum og fyrirtækjum. Við erum að tala um úrræði eins og greiðslujöfnun, greiðsluaðlögun, frystingu, greiðslufrestanir, sértæka skuldaaðlögun, 110%-leiðina, vaxtabæturnar sem hafa samkvæmt nýlegri skýrslu nýst 37 þús. heimilum, sérstakar vaxtaniðurgreiðslur, niðurfærslu gengistryggðra lána sem hafa gagnast um 70 þús. heimilum o.s.frv.
Þessar aðgerðir hafa meðal annars skilað því að hrein eign í íbúðarhúsnæði hefur aukist milli ára, yfirveðsettum heimilum hefur fækkað um 5 þúsund og vanskil hafa minnkað um nálægt þriðjung á milli ára. Það er auðvitað ekki þar með sagt að skaflinn sé að baki og hinu endanlega réttlæti í þessu náð. Ýmis verkefni eru enn óleyst. Það er réttlætismál að aðstoða til dæmis ungt fólk sem er að fara í sín fyrstu fasteignakaup og líta til barnafólks í greiðsluvanda. Þetta eru þjóðfélagshópar sem þarf að líta til. Að því leyti til tek ég undir með hv. þm. Lilju Mósesdóttur. Það þarf bæði að fara í sértæk úrræði og almenn og það er auðvitað leið hinnar fjölþættu nálgunar sem við þurfum að horfa fyrst og fremst til í þessu.