störf þingsins.
Virðulegi forseti. Mig langar að halda áfram að ræða vinnubrögðin á Alþingi undir liðnum um störf þingsins, þ.e. hvernig við gerum þau skilvirkari. Það sem ég var að tala um síðast var hversu erfitt væri að skipuleggja starfið fram í tímann þegar við vitum sjaldnast eða aldrei hvað umræðan verður löng.
Ég fékk áhugavert plagg frá skrifstofustjóra þingsins um ræðutíma í norrænu þingunum. Ég held að það sé fróðlegt fyrir okkur að sjá hvernig hlutirnir eru gerðir annars staðar.
Í Danmörku er fyrirkomulagið einna líkast okkar en ræðutíminn er styttri og engir nema ráðherrar mega tala oftar en tvisvar. Þar eru leyfð andsvör og það eru tímamörk á því hversu lengi þau geta staðið yfir.
Í Noregi er staðan svolítið öðruvísi. Þar er umræðutíminn ákveðinn fyrir fram og yfirleitt að tillögu nefndar sem hefur fjallað um málið og skipt eftir hlutfalli þingflokka. Fyrir utan þennan umsamda tíma geta þingmenn fengið orðið í þrjár mínútur, en það er ekki mikið notað.
Í Svíþjóð þurfa þingmenn að skrá sig degi áður og tilgreina áætlaðan ræðutíma. Mér finnst það svolítið spennandi. Í grundvallaratriðum er ræðutíminn óbundinn en er aldrei misnotaður. Menn geta þó komist á mælendaskrá með sex mínútur þótt þeir hafi ekki verið skráðir þar fyrir og síðan eru andsvör sem forsetinn stýrir.
Í Finnlandi hafa þingmenn ótakmarkað málfrelsi. Hann er þó takmarkaður í raun með tilmælum forsætisnefndar sem allir fylgja. Það eru tíu mínútur.
Svo kemur uppáhaldssetningin mín í þessu plaggi: Við aðild Finnlands að ESB 1993–1994 varð málþóf í finnska þinginu. Andstæðingar vildu fresta atkvæðagreiðslunni en í finnska þinginu er ekki hægt að fresta máli þannig að þingfundurinn stóð í þrjá eða fjóra sólarhringa samfleytt. (Gripið fram í.)
Ég mun halda áfram að ræða þessi mál í vetur og vona að fleiri þingmenn komi í pontu og við tölum um það hvernig við getum breytt þessu — nema við viljum kannski ekki breyta þessu. Ég vil samt breyta og ég vonast til að hv. þingmenn taki þátt í þessum umræðum.