stefna í efnahagsmálum.
Herra forseti. Mér finnst þessi ræða sem hér var flutt kallast ágætlega á við hinar ræðurnar sem snúa að ríkisstjórninni við forsætisráðherra rétt áðan og við aðra ráðherra um að nú verði að ganga að kröfum hjúkrunarfræðinga um tugprósenta hækkanir á ári ár eftir ár, þ.e. ef við fengjum fleiri svona ræður yrði kannski aðeins minna um hinar ræðurnar. Ég stóð hér og varði það á sínum tíma að við semdum ekki við lækna sem stilltu fram 50% launahækkunarkröfu á nokkrum árum. Ef við næðum saman um að reyna að taka út ávinninginn sem svigrúm er fyrir í hagkerfinu hægt og rólega, það væri sígandi lukka sem gilti og hún væri best, þá held ég að við næðum miklum árangri. Meginmeinsemdin í dag eins og þetta blasir við mér er sú að vinnumarkaðurinn er allt of tvístraður, hann stendur ekki með stjórnvöldum og efast um að stjórnvöld standi með honum. Við þurfum að endurbyggja traust í samskiptum stjórnvalda og vinnumarkaðar og það er ekki eitthvað sem hefur gerst á liðnu ári (Forseti hringir.) eða liðnum tveimur, fimm árum, það er miklu lengri saga, áratugalöng saga þar að baki. Það þarf að endurskrifa algjörlega rammann utan um vinnumarkaðinn á Íslandi (Forseti hringir.) og taka höndum saman um að verja lága verðbólgu, ná niður vöxtum (Forseti hringir.) og komast að samkomulagi um það hvernig við skiptum svigrúminu sem er til staðar hverju sinni. Við erum enn og aftur í þeim sporum að reyna að taka út meira en innstæða er fyrir.
