arðgreiðsluáform tryggingafélaganna.
Forseti. Hvar erum við stödd núna átta árum eftir hrun? Við skulum rifja upp stemninguna þegar peningar flæddu um samfélagið og peningar voru alls staðar, peningar sem enginn átti en allir fengu að láni. Það var meira að segja fólk sem borðaði gull og misréttið óx, arður var greiddur ríkum og bónusar voru stærri en mánaðarlaun verkafólks, bónusar voru stærri en árslaun sjúkraliða og stærri en árslaun bensínafgreiðslumanns. Aðdragandinn að hruninu var klæðskerasniðinn að hætti nýfrjálshyggjunnar. Hömlur voru minnkaðar, dregið úr eftirliti, fjármagnið skyldi frjálst, óháð og flæðandi, markaðurinn allra meina bót. Samkeppnin var lausnarorðið, nýfrjálshyggjutilraun í hámæli. Sjálfstæðisflokkurinn ályktaði, leysti einkaframtakið úr læðingi. Allir voru glaðir. Bankarnir stækkuðu og bólan þandist út. Svo hrundi allt, fjármálakerfið, stjórnmálakerfið og traustið.
Forseti. Nú er árið 2016. Hrunið er að baki og sömu stjórnvöld við völd og í aðdragandanum. Sama stefið, sama trú, sama áráttukennda fullvissan um markaðinn og einkaframtakið fikrar sig inn í almannaþjónustuna. Samfélagsstofnanir eru hæddar og innviðirnir vanræktir. Staðan einkennist af einokunarkapítalisma. Fáir stórir aðilar sitja að því að bjóða þjónustu sem enginn getur vikið sér undan að kaupa. Samkeppni er orðin tóm og í raun fákeppni. Tryggingafélögin hafa í raun óheftan aðgang að almenningi. Sjóvá fékk stuðning frá þessum sama almenningi eftir hrun úr ríkissjóði til að halda sjó og geta greitt út tryggingar. Hvert fara þessir peningar í dag? Þeir fara til eigenda í formi arðs.
Fjármálaráðherra sagði hér í gær að skömmin væri þeirra sem taka arðinn út úr fyrirtækjunum. Þar talaði fjármálaráðherra úr samhengi. Skömmin er nýfrjálshyggjunnar. Skömmin er Sjálfstæðisflokksins, skömmin er þeirra sem styðja þau sjónarmið til valda og skömmin er þeirra sem nú hvetja til þess með aðgerðum og aðgerðaleysi að Ísland verði aftur tilraunaverkefni nýfrjálshyggjunnar. Almenningur lætur (Forseti hringir.) ekki bjóða sér það. Það höfum við séð áður og það munum við sjá aftur. (Gripið fram í: Heyr, heyr.)
