146. löggjafarþing — 72. fundur,  26. maí 2017.

störf þingsins.

[10:36]
Horfa

Andrés Ingi Jónsson (Vg):

Virðulegur forseti. Þar sem líður að þinglokum og ekki eru nema þrír þingfundadagar eftir af starfsáætlun fækkar þeim dögum sem mögulegt verður að bregðast við fyrirspurnum þingmanna. Mig langar því að spyrja forseta hvort ekki væri ástæða fyrir okkur að skoða þessi samskipti þings og framkvæmdarvalds, af því að mér sýnist við snögga yfirferð á þeim rúmlega 100 fyrirspurnum sem lagðar hafa verið fram að aðeins tíu hafi verið svarað innan þeirra 15 virku daga sem samkvæmt lögum um þingsköp á að virða. Það eru tímamörk sem eru sett samkvæmt lögum. Þetta er ekki bara einhver vinnuregla sem er brotin.

Sömu lög segja að takist ráðherra ekki að svara fyrirspurn innan þessa frests skuli hann gera skriflega grein fyrir því. Af þeirri reynslu sem ég hef af mínum fyrirspurnum er það svona „fiftí-fiftí“ á að giska. Þar að auki á hann að útskýra hver ástæða fyrir töfinni er og hvenær vænta megi svars til Alþingis, sem gerist nálega aldrei. Ég hef alveg samúð með ráðuneytum þegar þau ná ekki að uppfylla tímaákvæðin en þau hljóta alla vega að geta lagað þessi samskipti þannig að við vitum hvenær svörin sem tefjast svo skila sér.

Svo vekur þetta náttúrlega spurningar um það hvort stundum séu svörin óþægileg. Sumar spurningarnar eru þannig. Það tók eina 13 mánuði að særa fram skýrslu um eignir Íslendinga í aflandsfélögum og hún tafðist meira að segja fram yfir kosningar af því að þar var óþægilegur sannleikur.

Er eitthvað á þessum lista jafn óþægilegt? Er t.d. óþægilegt fyrir mennta- og menningarmálaráðherra að svara fyrirspurn um starfsmannahald RÚV, fyrirspurn sem er núna komin á þrefaldan frest? Er eitthvað þar sem ráðherra vill ekki að líti dagsins ljós (Forseti hringir.) á þessum tímapunkti?