05.02.1985
Sameinað þing: 44. fundur, 107. löggjafarþing.
Sjá dálk 2648 í B-deild Alþingistíðinda. (2128)
270. mál, aukafjárveitingar
Björn Dagbjartsson:
Herra forseti. Nokkur orð vegna fsp. hv. fyrirspyrjanda.
Sú stofnun sem ég veiti forstöðu þurfti, að ég man, ekki að fara fram á aukafjárveitingu þessi tíu ár. Það var þá svo einu sinni, ég held eftir áramót 1983, að við vorum komnir nokkuð fram úr fjárhagsáætlun, 600 þús. ef ég man rétt. Það stafaði af því að fjárlög eru gerð með viðmiðun við reikninga ársins þar áður. Í þeirri verðbólgu sem við höfum lifað við eru þær viðmiðunartölur gjörsamlega marklausar. Reyndar vissu menn það löngu fyrir fram og þetta var verðbætt fram eftir ári. Þarna var sem sagt um 600 þús. kr. yfirdráttur og okkur var hótað því að við yrðum hýrudregnir á árinu 1983 allt að 2/3 af þessari upphæð. Nú leið og beið og upp hófust samningaviðræður. Það er raunar merkilegt að upp hófust samningaviðræður við fjmrn. um það hvernig menn kæmu sér nú út úr þessu. Svo leið að kosningum og einhvern veginn varð aldrei af þessum hýrudrætti. Mér skilst einhvern veginn að það hafi orðið svo varðandi fleiri stofnanir, enda voru þá veður í peningamálum mjög válynd og erfitt að gera neinar áætlanir frá degi til dags, hvað þá ári til árs.
Ég kannast ekki við að forstöðumenn stofnana beri fjárhagslega ábyrgð. Ég veit það ekki, en það kann að vera að þeir hafi verið látnir sæta ábyrgð. Ég kannast ekki við það. Það er auðvitað nokkur áhætta og hefur verið áhætta fyrir stofnanir að sýna góða afkomu. A.m.k. meðal forráðamanna stofnana hefur þótt frekar áhættusamt að skila góðri afkomu milli ára af ótta við að það sýndi þá að menn þyrftu ekki eins mikið á næsta ári.
Ég vona að þetta svari því sem til mín var beint.