07.06.1985
Efri deild: 92. fundur, 107. löggjafarþing.
Sjá dálk 6051 í B-deild Alþingistíðinda. (5491)
525. mál, fjáröflun vegna húnsæðismála á árunum 1985 og 1986
Karl Steinar Guðnason:
Herra forseti. Það hefði enginn trúað því þegar kosningabaráttan stóð sem hæst nú síðast að frv. líkt þessu kæmi hér fram. Þá gengu sjálfstæðismenn um hnarreistir og drjúgir og lofuðu mönnum 80% láni eða láni sem næmi 80% af byggingarkostnaði. Þessu trúðu margir. Það voru margir sem trúðu því að þetta yrði að veruleika. Ég lýsi nú eftir því hvenær meiningin er að koma því í framkvæmd. Ég er hræddur um að þeir sem nú eru í nauð vegna aðgerða ríkisstj. sjái nú allt aðra mynd en þeim var heitið á sínum tíma.
Þetta frv. fjallar um skattlagningu til að bjarga því sem bjargað verður, eins og sagt er stundum. Þetta frv. kemur vissulega of seint fram og er of lítið í sniðum, að mínu mati, og það gerir ráð fyrir skattlagningu sem er vond skattlagning, eins og t. d. því að hækka söluskattinn. Það er vond skattlagning. Ég tel að söluskatturinn sé orðinn allt of hár. Eftir því sem hann er hækkaður meira verður freistingin meiri að stela honum undan. Ég er hræddur um að þeir sem hafa aðstöðu til þess verði enn þá grimmari í því að stela honum undan en áður hefur verið.
Það var ljóst fyrir löngu að það varð að leggja á skatta til að sinna þessu verkefni, bjarga þeim sem í erfiðleikum eiga í húsnæðismálum. En ríkisstj. hefur ekki haft kjark til að horfast í augu við að afla varð innlends lánsfjár eða finna innlenda tekjustofna til að leysa þetta mál. Ég hef ekki síður áhyggjur nú þegar við ræðum um skattlagningu af þeirri staðreynd sem kom fram hér í dag hjá hv. þm. Eyjólfi K. Jónssyni þar sem hann lýsti ástandinu í peningamálum og taldi 55% af öllu lánsfjármagni í landinu erlent lánsfé. Þetta eru mjög alvarlegar staðreyndir sem hljóta að leiða til þess að menn skoði málið frá öðrum sjónarhól en áður. Á sama tíma og þetta er staðreynd tala menn um að lækka skatta. Það verður gaman að sjá hvernig þessir boðberar lækkandi skatta fara að því í þessu ástandi.
Hér hefur líka verið rætt mikið um vandamál húsbyggjenda og þeirra sem þurfa á húsnæði að halda eftir öðrum leiðum, en í þessari umræðu er látið hjá líða að minnast á að vandi er ekki síður annars staðar. Ég bý t. d. á svæði þar sem hvert atvinnutækið á fætur öðru fer nú undir hamarinn einmitt vegna svipaðra mála og rætt er um í húsnæðismálunum — vandamála sem hafa orðið til vegna þess að mönnum var fyrirskipað að taka lán í erlendri mynt, þeirri óhagstæðustu sem fannst í Seðlabankanum, þeirri virðulegu stofnun. Það er mjög margt skylt með þeim fyrirtækjum sem í þessum erfiðleikum eiga og húsbyggjendum. Við getum leyst vandamál húsbyggjenda með því að dæla fé í kerfið eftir þessum leiðum, en ég er hræddur um að meira þurfi til varðandi þau atvinnufyrirtæki sem nú eru undir hamrinum.
En ég ítreka að þrátt fyrir að hér sé um viðleitni að ræða til að leysa einhvern hluta af þeim vanda sem nú er hjá húsbyggjendum og húskaupendum, þá tel ég að þetta sé of lítið skref, þetta sé hænufet, það sem gert er hefði mátt koma fyrr og skattlagning hefði mátt vera öðruvísi og tek ég þá sérstaklega til aftur söluskattinn. Ég tel að það sé vond skattlagning. En mig langar til að spyrja þá sjálfstæðismenn sem hér eru og treysta sér til að svara hvenær þeir ætla á kjörtímabilinu að efna það loforð að lánahlutfallið fari upp í 80%. Gaman væri að heyra hvort einhver treystir sér til þess í dag.
En það eru ekki þeir einir sem eru í ríkisstj. Þeir eru með þeim framsóknarmenn og þeir hafa í sameiningu komið þessum málum til fjandans. Þar eru þau og verða sjálfsagt um einhverja hríð.