31.07.1919
Neðri deild: 22. fundur, 31. löggjafarþing.
Sjá dálk 443 í C-deild Alþingistíðinda. (3109)
72. mál, hundaskattur
Frsm. (Einar Árnason):
Þótt undarlegt megi virðast, þá vekur þetta litla frv. ekki svo litlar deilur í hv. deild; það virðist þó ekki vera svo afskaplega stórvægilegt atriði, hvort heldur eru lagðar 10 eða 50 kr. á einn óþarfahund. Eftir því, sem umr. hafa fallið, virðist ekki gott fyrir fjárhagsnefnd að gera hv. þm. til hæfis. Hv. 2. þm. Árn. (E. A.) taldi nefndina hafa brotið af sjer með því að breyta 100 kr. í 50 kr. Þar eð jeg er flm. frv., þá get jeg skýrt frá því, að jeg fjelst á þessa breytingu til samkomulags í nefndinni, og ætla jeg að halda mjer við hana.
Þá talaði hv. þm. (E. A.) mikið um það, að fjárhagsnefnd væri ófyrirleitin með að tolla alla skapaða hluti, sem nauðsynlegir væru. Jeg svara þessum atyrðum hans til nefndarinnar ekki nú, vegna þess að þær stóðu í sambandi við alt annað mál, sem er þessu algerlega óviðkomandi og alls ekki á dagskrá. En jeg kann að fá tækifæri til þess síðar.
Aftur á móti kvað nokkuð við annan tón hjá hv. þm. Stranda. (M. P), því hann virtist vera mótfallinn allri hækkun á hundaskattinum. Fanst honum ósamræmi mikið í því hjá nefndinni, að hún skyldi ekki hækka að jöfnu tollinn á þörfum hundum og óþörfum. En þetta ósamræmi(!!) stafar af því einu, hversu mikinn mun nefndin gerir á þörfu og óþörfu. Hv. þm. (M. P.) gat þess, að ýmsir hundar í kaupstöðum væru mjög þarfir, og nefndi sjerstaklega rottuhunda; en jeg fæ ekki betur sjeð en að ýms ráð önnur sjeu betri til þess að eyða rottunum en að fylla alt af hundum. Annars fæ jeg ekki skilið, hvernig læknir getur haldið því fram, að rjett sje, að engar hömlur sjeu settar gegn óþörfu hundahaldi, því óhrekjandi er, að þeir eru bæði til óþrifnaðar og heilsuspillis.
Þá mintist sami hv. þm. (M. P.) á, að rjettast væri að gefa sveitar- og bæjarstjórnum heimild til þess að leggja skatt á þá hunda, er þær teldu óþarfa. Taldi hann rjettast að hafa þó eitthvert hámark á slíkum tolli. Það gæti komið til mála að athuga þetta atriði, þótt jeg hins vegar beri ekki mikið traust til bæjar- og sveitarstjórna í þessu efni.
Jeg þarf ekki miklu að svara hv. þm. V.-Sk. (G. Sv.). Talaði hann um, að fleiri hundar væru þarfir en þeir, er lögin gerðu ráð fyrir. Nefndi hann sjerstaklega hunda í þorpum, þar sem menn ættu fjenað. Jeg held, að þetta sje á litlum rökum bygt. En ef svo er, þá býst jeg ekki við, að lögin hafi undanfarið verið „praktiseruð“ stranglega í þeim skilningi. Eða hvernig er það í Vestur-Skaftafellssýslu?
Jeg sje ekki ástæðu til þess að taka þetta mál nú út af dagskrá, því mjer finst það svo einfalt, að þess gerist ekki þörf. Vil jeg mælast til, að málið verði samþ. með breytingum nefndarinnar.