06.08.1919
Neðri deild: 26. fundur, 31. löggjafarþing.
Sjá dálk 447 í C-deild Alþingistíðinda. (3113)
72. mál, hundaskattur
Frsm. (Einar Árnason):
Það hafa komið fram nokkrar brtt. um frv., og skal jeg ekki tala langt mál um þær. En jeg vil strax taka það fram, að nefndin hefir ekki sjeð sjer fært að mæla með þeim. Um brtt. á þgskj. 270 er það að segja, að sú breyting, að láta alla þá, sem hafa einhverja lítilfjörlega grasnyt og tíunda eitt lausafjárhundrað, vera undanþegna hinum hærri hundaskatti, getur ekki verið til bóta.
Eftir þessu gæti maður, sem ætti að eins eina kú og hefði nokkurra fermetra blett, haldið hund, án þess að borga nema 2 kr. í skatt. Hundurinn væri þá þarfur að lögum. Þetta verður nefndin að telja spjöll á frv., og getur því ekki lagt með því.
Þá er brtt. á þgskj. 228. Hún fer fram á það, að bæjarstjórnum og sýslunefndum sje veitt heimild til að hækka skatt á óþarfahundum upp í alt að 50 kr. Jeg skil ekki tilætlunina með þessari brtt., nema ef hún skyldi vera sú, að gera frv. að engu. Fyrst og fremst er engin vissa fyrir því, að bæjarstjórnir og sýslunefndir mundu nota þessa heimild, og þá yrði árangurinn af þeirri viðleitni, að fækka óþarfahundum, enginn. Og þó að þær notuðu heimildina, þá er óvíst, að allar gerðu það, og að þær, sem það gerðu, gætu hækkað skattinn mismunandi. Jeg tel það óviðfeldið, að skatturinn verði mismunandi hár á hinum ýmsu stöðum, því eftir eðli sínu ætti hann að vera jafnhár hvar sem væri á landinu.
Hv. þm. V.-Sk. (G. Sv.) talaði um það við 2. umr., að ákvæði núgildandi laga um hundaskatt væru úrelt og órjettlát. Hann átti þar við það ákvæði, er telur þann mann eiga þarfahund, sem býr á einu hundraði eða meira. — Hundar annara manna teljast óþarfir. Jeg get ekki sjeð, að brtt. bæti hjer nokkuð úr.
Þær brtt., sem hjer eru fram komnar, miða að því að gera frv. að engu, eða verra en engu, miða að því að gera það að hjegóma einum. Jeg vildi því mælast til, að menn feldu frv. alveg, heldur en að samþ. þær. Það væri að minsta kosti hreinlegra og skýrara.
Jeg vil ekki orðlengja meira um þetta efni. Jeg geri frv. ekki að kappsmáli: fyrir mjer er það ekki svo mikils vert. Við 2. umr. málsins gerðust margir hv. þm. mjög mælskir, og vænti jeg, að svo verði enn, og jeg vil gera þeim þann greiða að ljúka máli mínu, svo þeir geti farið að byrja.