06.08.1919
Neðri deild: 26. fundur, 31. löggjafarþing.
Sjá dálk 450 í C-deild Alþingistíðinda. (3117)
72. mál, hundaskattur
Frsm. (Einar Árnason):
Það lítur út fyrir, að talsverðar umr. ætli að verða um þetta mál, enn einu sinni.
Út af ræðu hv. þm. A.-Sk. (Þorl. J.), þá býst jeg við, að okkur greini á um, hvernig skilja beri orðið „grasnyt“. Jeg tel þá rjettara að ákveða einhverja vissa stærð, svo það geti ekki valdið misskilningi. Eins get jeg ekki verið hv. þm. (Þorl. J.) sammála um, hvað telja beri eitt hundrað.
Háttv. þm. V.-Sk. (G. Sv.) talaði um það hjer í deildinni, við 2. umr. þessa máls, að menn í kauptúnum, sem ættu fjenað, þyrftu á hundi að halda til smölunar. Jeg get ekki skilið þá þörf. Þar, sem jeg þekki best til, þar er kaupstaður, sem á stórt land, og kaupstaðarbúar eiga yfir 1000 fjár, en enginn þeirra á hund, og sakna hans ekki. (G. Sv.: Smala þeir hundlaust, eða gelta þeir sjálfir). Þeir smala fje sínu án nokkurs tilstyrks frá hv. þm. V.-Sk. (G. Sv.), og þurfa enga undanþágu frá lögunum. Þeir einir eiga þar hunda, sem hafa þá sjer til skemtunar.
Háttv. þm. Stranda. (M. P.) vildi halda því fram, að sama fælist í brtt. hans og frv., nema að því leyti, að brtt. færi fram á, að bæjarstjórnir og sýslunefndir ákvæðu skattinn. Það hefir þá víst verið í ógáti, að orðið heimild komst inn í brtt., því það er sitt hvað að heimila eitthvað eða fyrirskipa það.
Ef þeim er ekki gert að skyldu að skatta óþarfa hunda, þá geta þeir hæglega látið það undir höfuð leggjast. (M. P.: Er þeim ekki trúandi fyrir þessu vandamáli?) Það getur orðið misbrestur á, að þeir framkvæmi, þegar það er að eins heimild, sem hvetur þá.
Viðvíkjandi því, sem háttv. 1. þm. Reykv. (J. B.) óskaði, að málið yrði tekið út af dagskrá, þá get jeg sagt það, að nefndin æskir ekki eftir því, og sjer heldur enga ástæðu til þess.