03.05.1921
Neðri deild: 61. fundur, 33. löggjafarþing.
Sjá dálk 1431 í B-deild Alþingistíðinda. (1340)
7. mál, tekjuskattur og eignarskattur
Magnús Jónsson:
Jeg skal hjer ekki fara að fetta fingur út í skattstigann. Það er erfitt mál. En þó get jeg ekki neitað því, að mjer finst háttv. þm. Dala. (B. J.) hafa rjett að mæla um það, að skatturinn sje of hár á miðlungstekjunum, og mun jeg koma að því nánar í öðru sambandi.
En mig langar til að minnast örlítið á ákvæði 13. gr., um skattfrjálsu upphæðirnar. Þessi upphæð er svo lág í stjórnarfrv., að engin von er til, að nokkur maður geti komist af með hana sjer til viðurværis. Nefndin hefir að vísu ögn úr þessu bætt, en þó er það ófullnægjandi. Hæstv. fjrh. (M. G.) sagði, að ekki væri rjett að hafa þessa upphæð hærri, vegna þess, að það drægi þá af skattgjaldi þeirra, sem miklar tekjur hafa. En fyrir þetta mætti að nokkru leyti byggja, með því að hafa skattinn nokkuð meira hækkandi, eða með hinu, að láta frádráttarupphæðina lækka eftir því sem tekjurnar hækka.
Jeg er viss um það, að allir háttv. þm. hljóta að finna til þess, hvað þessi upphæð er hverfandi lítil nú í dýrtíðinni. Þess vegna er það, að jeg vil beina þeirri spurningu til hv. nefndar, hvort ekki mundi tiltækilegt að hafa þessa frádráttarupphæð færanlega. Mjer sýnist, að margt gæti með þessu mælt. Þegar peningar eru í lágu verði, þá þurfa menn mikið fje að krónutali til þess að lifa af, og tekjurnar vaxa. Það sýnist því ekki vera rjett að miða alt af við sömu krónatöluna, hvort sem kaup fyrir ákveðið verk er eitt þúsund krónur eða fjögur þúsund krónur. Jeg skal ekkert um það segja nú, hvort rjett væri að hafa hjer sama verðstuðulinn og notaður er við útreikning dýrtíðaruppbótar. Jeg vil aðeins spyrja nefndina, hvort hún hafi tekið þetta til athugunar.
Þá kem jeg að öðru atriði, sem mjer sýnist vera álitamál, og það er, hvort leggja eigi skatt á þær tekjur, sem ríkið sjálft greiðir. Mjer skilst, að það sje nokkuð sama eins og að taka aftur með annari hendinni það, sem gefið er með hinni. Hjer er að ræða um beinan skatt í rík sjóð af launum, sem borguð eru beint úr ríkissjóði.
Ennfremur er rjett að geta þess, að laun embættismanna landsins voru ákveðin áður en þessi skattur kom til, og er því hjer beinlínis verið að draga af tekjum embættismanna. Laun starfsmanna ríkisins voru þá miðuð við það, sem þeir gætu komist af með, og gæti jeg því trúað, að þeir mundu ekki sitja þegjandi hjá, ef nú ætti að fara að klípa utan af þeim með þessum skatti.
Það sýnist því að öllu leyti rjett og sanngjarnt, að starfsmenn ríkisins sjeu undanþegnir þessu skattgjaldi.