02.03.1925
Efri deild: 20. fundur, 37. löggjafarþing.
Sjá dálk 16 í C-deild Alþingistíðinda. (2201)
19. mál, skemmtanaskattur og þjóðleikhús
Ingibjörg H. Bjarnason:
Enda þótt hv. frsm. (SE) hafi skýrt frá afstöðu nefndarinnar í þessu máli og haft orð fyrir okkur, er sæti eiga í nefndinni, þá vil jeg þó gera nánari grein fyrir minni persónulegu skoðun í þessu efni.
Þá er það fyrst, að lög þessi, sem nú á að fara að breyta, eru ekki eldri en frá 1923. Þá var frv. þessu vísað til sömu nefndar og nú, og átti jeg þá sæti þar. Öll nefndin fjelst á frv., og barg því í gegnum hv. deild. Við vorum öll á þeirri skoðun, að þjóðleikhús væri menningarmál, er Alþingi bæri að styðja. Sú skoðun hefir ekki breyst enn, hvað mig snertir.
Jeg játa það, að jeg vil landsspítalanum vel, enda þykist jeg hafa sýnt það með starfi mínu í þessu máli, bæði hjer á Alþingi og víðar. En jeg get ekki snúist gegn mínum eigin skoðunum á nytsemi annara mála, til þess að látast bjarga landsspítalanum. Jeg segi, að látast bjarga landsspítalanum, því það er persónuleg skoðun mín, að með frv. þessu sje verið að tefja málið, eða stofna til kyrstöðu í því, eins og tekið er fram í nál. Að skifta skemtanaskattinum á þennan hátt, gæti orðið til þess að skapa andúð gegn landsspítalamálinu, að minsta kosti hjer í bæ, og jafnvel víðar. Því þykir mjer of mikið í húfi, að tefla slíku nauðsynjamáli í hættu, með því að lofa frv. þessu að halda lengra áfram.
Jeg álít líka, eins og jeg sagði fyr, að þjóðleikhúsið eigi fullkominn rjett á sjer. Og þegar styðja á tvö góð mál, þá er ekki drengilegt eða hyggilegt að setja fótinn fyrir annað, með það fyrir augum að ætla að styðja hitt, sem líklegt er þó að verði aðeins til þess að tefja það. En til þessa er stofnað með frv. þessu, og greiði jeg því hiklaust atkvæði á móti frumvarpinu.