08.03.1932
Neðri deild: 23. fundur, 45. löggjafarþing.
Sjá dálk 1400 í B-deild Alþingistíðinda. (1106)
33. mál, ljósmæðra- og hjúkrunarkvennaskóli Íslands
Vilmundur Jónsson:
það er ekki rétt, að ég sé í sjálfu sér mikið á móti því, að þessir læknar annist þessa kennslu án sérstakrar borgunar, en það er því miður ekki hægt að koma því í kring eins og sakir standa.
Ég var á fundi með þessum mönnum í morgun, og mér skildist á þeim, að þeir vildu ekki gera þetta fyrir ekki neitt. M. a. lögðu þeir áherzlu á það, eins og ég hefi margsinnis sagt, að þessi kennsla hlyti að skiptast svo misjafnt niður, að einn kenndi meira en allir hinir til samans, og þar sem allir hafa nú sama kaup, þá er þetta engin sanngirni. Auðvitað er hægt að taka þetta atriði fram í samningum, þegar nýir menn verða ráðnir að landsspítalanum, og þá á að sjálfsögðu sá, sem hefir mesta kennsluna á hendi, að fá lítið eitt hærri laun en hinir. Ég set aðeins það út á þetta framtíðarfyrirkomulag, að með því er kostnaðurinn kominn á landsspítalann. En að hann eigi að kosta nam allra ljósmæðra og hjúkrunarkvenna á landinu, er fjarri allri sanngirni.
Ég skal með mestu ánægju gefa hv. 2. þm. Skagf. upplýsingar um, hvernig við höfum hugsað okkur fyrirkomulagið og þessum 4 þús. kr. varið. Við álítum, að kennslan við ljósmæðraskólann kosti 1500 kr. á ári. (MG: það er meira en áður var). Já, en hlutfallslega jafnt, því að tíminn er lengri. Aðra kennslu við sömu deild höfum við áætlað 500 kr. Kennsluna við hjúkrunarkvennadeildina áætlum við 4 st. á viku í 9 man. á hverju ári, 1000 kr., aðra kennslu við þá deild 500 kr. og áhaldakaup 500 kr. Ég tel, að hér sé mjög sparlega farið í sakirnar og það svo, að þetta yrði ódýrasti skóli landsins.
Hv. þm. V.-Sk. sagði, að ég hefði haldið því fram, að engin sveitarstjórn mundi verða svo vitlaus að óska eftir, að þetta undanþáguleyfi hans yrði veitt. Ég sagði það ekki, því að ég veit, að engin takmörk eru fyrir því, hvað sveitarstjórnir geta verið vitlausar. Ég sagði, að ekkert ljósmóðurefni mundi óska eftir því. Það eru þó takmörk fyrir því, hvað þau geta verið vitlaus.