19.04.1932
Neðri deild: 55. fundur, 45. löggjafarþing.
Sjá dálk 1775 í B-deild Alþingistíðinda. (1826)
35. mál, lækningaleyfi
Ólafur Thors:
Það eru aðeins örfá orð til að andmæla því, sem hv. flm. sagði í síðustu ræðu sinni.
Hann minntist á það, að áður en hann hefði lagt þetta frv. fyrir þingið, hefði Læknafél. Ísl. og stj. læknadeildar háskólans tjáð sig samþ. því. Ég hefi áður bent á það, að báðir þessir aðilar hefðu haft mjög nauman tíma til að athuga málið. Ég skal vekja athygli hv. þdm. á þeirri staðreynd, að allir eða allflestir meðlimir Læknafél. Rvíkur og þ. á m. stj. Læknafél. Rvíkur og stj. læknad. háskólans voru á fundi í læknafélaginu, þegar borið var upp og samþ. með samhlj. atkv. að skora á Alþ. að afgr. ekki málið, af því það hefði fengið ónógan undirbúning. Hv. flm. hlýtur því að sjá það, að ef þessir aðilar hafa við fljóta athugun málsins álitið, að málið hafi fengið fullnægjandi undirbúning, þá hafa þeir komizt að annari niðurstöðu við nánari athugun.
Hv. flm. fullyrti, að það væri ekkert nema gjaldskráin, sem á milli bæri í þessu efni. Við skulum þá í bili hugsa okkur, að hann hafi þar lög að mæla, sem er þó raunar ekki. En ég vil spyrja, hvort það atriði eitt væri ekki nóg til þess, að fullkomin ástæða væri til að athuga frv. nánar. Ef þessi taxti verður lögleiddur, þá leiðir óhjákvæmilega af því, að það kemur niður á þeim, sem eru verst settir. Hv. flm. veit, að það er venja lækna að innheimta ekki nema helming eða ekki svo mikið af því, sem þeim ber. Þetta geta þeir gert, af því að nú taka þeir af þeim, sem betur eru stæðir, hærra gjald en ætlazt er til í taxtanum. Ef taxtinn verður nú settur eins og hv. flm. vill, þá verða læknarnir að innheimta öll gjöldin, líka af þeim, sem fátækastir eru. Þetta hefir hann líka játað, en svo sagði hann: „Ég vil ekki, að alþýðan lifi á bónbjörgum“, og ég get tekið undir það með hv. flm., en hann verður þá að gera ráðstafanir til að læknarnir geti fengið sínar tekjur, án þess að þeir noti þá aðferð í þessu efni, sem þeir hingað til hafa gert.
Þá hefi ég áður bent á það og vil árétta það nú, að hér á landi er alveg óþarfi að setja hámark á þessa vinnu, vegna þess að hún er seld svo miklu ódýrara hér en annarsstaðar. Hv. flm. veit, að það, sem læknar setja upp á vinnu sína hér á landi, er ekki nema lítill partur af því, sem greiða verður læknum í öðrum löndum. Ég sagði honum frá því, að ég hefði eitt sinn leitað til læknis erlendis og hefði orðið að greiða honum 220 kr. fyrir stundarfjórðungs viðtal. Þessi læknir var ekkert betri en læknar gerast hér, en hér á landi hefi ég aldrei þurft að greiða meira en 10 kr. fyrir viðtal í heila klst. Og svo bætist það við, að í þessu tilfelli var það ísl. læknir, sem læknaði það, sem um var að ræða, en sá erlendi gat það ekki.
Hv. flm. hefir með tvennu móti bent á, að þótt taxtinn væri einn til ágreinings, þá væri ástæða til að athuga það betur. Annað var það, að hann sagði, að margir héraðslæknar segðu, að þeir vildu hafa sama taxtann fyrir alla lækna, en það sagðist hann sjálfur telja vitleysu, og í öðru lagi sagði hann, að hann teldi það mjög orka tvímælis, hvort sá taxti, sem hann sjálfur hefði stungið upp á, væri sá réttasti, og gæti vel komið til mála að athuga hann og breyta honum til batnaðar. Þetta bendir ótvírætt til þess, að þótt gjaldskráin væri ein, þá væri full ástæða til að athuga málið betur. Það sem Læknafélag Reykjavíkur hefir sagt, er, að undirbúningur þessa frv. sé ónógur, og að frv. flytji engin þau nýmæli, sem ekki mætti fresta í eitt ár, en hinsvegar vanti í frv. mörg atriði, sem sjálfsagt sé að lögfesta, ef á að semja löggjöf í þessu efni. Hitt hefi ég aldrei sagt, að læknafél. hafi haldið því fram, að engin nýmæli væru í frv. Hv. flm. hefir heyrt mig lesa upp kafla úr bréfinu. Þar stendur alls ekki, að í frv. séu engin nýmæli, heldur, að þar séu engin þau nýmæli, sem bæti úr svo brynni þörf, að nokkru máli skipti, hvort það verður að I. á þessu þingi. Allt, sem hv. þm. sagði til að sýna fram á, að í frv. yrðu nýmæli, er því algerlega sagt út í hött, og hann er þar að svara sjálfum sér og sínum misskilningi.
Ég þarf svo ekki að þreyta meir þolinmæði hæstv. forseta, því að þótt hæstv. dómsmrh. hafi sagt hér nokkur orð, þá er það eins og vant er, að þegar verið er að tala um málefnið, þá þarf aldrei að svara honum.