20.12.1934
Neðri deild: 65. fundur, 48. löggjafarþing.
Sjá dálk 2812 í B-deild Alþingistíðinda. (3957)
66. mál, fólksflutningar með fólksbifreiðum
Atvmrh. (Haraldur Guðmundsson) [óyfirl.]:
Ég sé ekki minnstu ástæðu til þess að breyta þessu frv. í þeim tilgangi að þvo hv. 2. þm. Reykv. af áburði hv. 8. landsk. (JakM: Það er ekki hægt. SK: Það er ekki til svo mikil sápa). Það er kannske ekki til nóg sápa, ef ætti að þvo þennan hv. þm. Annars skal ég taka það fram, að ég er alveg á sama máli og hv. þm. G.-K. um þau atriði, er brtt. hans fjalla um, en ég fæ ekki séð, að það fyrirkomulag, sem við erum sammála um, verði betur tryggt með brtt. hans en gert er með frv., þar sem sagt er, að veita eigi sérleyfin að öðru jöfnu þeim mönnum, er stundað hafa fólksflutninga, og ég sé ekki, að bætt verði um það orðalag. Þess vegna finn ég ekki ástæðu til að samþ. brtt. hv. þm. G.-K., enda þótt ég sé samþykkur efni þeirra.
Út af ræðu hv. 8. landsk. mætti vafalaust margt segja, og get ég ekki látið hjá líða að benda á nokkur glögg einkenni á ræðu hans. Seinni hluti ræðu hans snerist um það, hve eftirtektarverður og athugaverður væri áhugi hv. 2. þm. Reykv. fyrir þessu máli. „Hvernig stendur á þessum mikla áhuga?“ sagði hv. þm. „Ekki á hv. 2. þm. Reykv. að úthluta sérleyfunum, og samt hefir hann þennan mikla áhuga. Ekki getur sá mikli áhugi stafað af öðru en eiginhagsmunum.“ Og hv. þm. kemst að þeirri niðurstöðu, að 2. þm. Reykv. ætli að hagnast á benzínsölu til sérleyfishafa. Þarna kemur skýringin á þessum mikla áhuga, segir hv. 8. landsk. Þessi hv. þm. getur ekki hugsað sér, að nokkur hafi áhuga og berjist fyrir máli á Alþingi nema hann hafi af því einhverja hagsmuni sjálfur. Það má segja um þennan hv. þm., að „margur heldur mann af sér.“ Annars linaðist hann nú heldur í lok ræðunnar. Ég fullyrði ekkert, sagði hann, en þessar sögur ganga um bæinn, og þær eru taldar sannar. „Ólyginn sagði mér“, ekki hefi ég búið þær til. Það er samskonar sagnfræði og hjá hinni gömlu heiðurskonu á Leiti. Hv. þm. spurði að því, hvort búið væri að veita sérleyfi. Ég get svarað því hispurslaust neitandi. Frv. er ekki samþ. enn, og þó það verði samþ., þá mun það dragast, að sérleyfi verði veitt. Ég býst við, að gefinn verði langur umsóknarfrestur. Það er því langt frá því, að ég hafi gefið nokkrum manni eða félagi sérleyfi. Aðeins einn maður hefir talað utan að því við mig að fá sérleyfi til fólksflutninga. Það er Steindór Einarsson.
Þá spyr hv. þm. að því, sem ég get ekki svarað, hvar þessir menn, sem hann talar um, hafi þá fengið loforð fyrir sérleyfi. (GÞ: Frá hv. 2. þm. Reykv.). Hv. 2. þm. Reykv. svarar fyrir sig, en ég get fullvissað hv. 8. landsk. um það, að hv. 2. þm. Reykv. hefir engum veitt sérleyfi, af eðlilegum ástæðum. En þá kom þessi merkilega spurning, er hv. þm. fór að slá enn meira af: Hvernig stendur þá á því, að þessir menn halda því fram, að þeir hafi fengið loforð fyrir sérleyfi, ef hv. 2. þm. Reykv. hefir ekki gefið þau? Undanhaldið í ræðu þessa hv. þm. er ákaflega broslegt. Hann finnur það svo vel sjálfur, að hann undrast það í lok ræðu sinnar, að hv. 2. þm. Reykv. skuli verða vondur yfir því, að á hann eru bornar ærumeiðandi sakir. Hér ber allt að sama brunni fyrir þessum hv. þm. „Margur heldur mann af sér.“ Ég sé ástæðu til þess að óska eftir því, að hv. 8. landsk. endurtaki ummæli sín utan þings, svo hægt sé að sjá, hversu hann trúir á sannleiksgildi þeirra. Ef hann gerir það ekki, er hann sá eini af hv. þm., sem leyfir sér þá ósvinnu að dylgja um sakir á einstaka þingbræður, sem hann svo ekki getur staðið við er til kemur.