14.11.1935
Efri deild: 69. fundur, 49. löggjafarþing.
Sjá dálk 860 í C-deild Alþingistíðinda. (4613)
145. mál, skotvopn og skotfæri
Frsm. (Ingvar Pálmason):
Ég vil vænta þess, þó að ég sé ekki bókaður frsm., að hæstv. forseti veiti mér framsögumannsrétt í þessu stóra(!) máli. Ég fæ ekki séð, að það skipti miklu, hvort brtt. hv. þm. Dal. verður samþ. eða ekki. Að samþ. hana virðist mér svipað og að éta smjör við kæfunni. „Gagnlegt“ og „nauðsynlegt“ eru ákaflega skyld hugtök. Ég sé ekki betur en að það, sem nauðsynlegt er, sé líka gagnlegt. Ég sé ekki ástæðu til að leggjast á móti brtt. hv. þm. Dal. En ekki bætir hún mikið úr, ef frv. þykir illa samið.
Hv. 2. þm. Rang. byrjaði ræðu sína á því að segja, að hann sæi ekkert tilefni til slíkrar löggjafar sem þessarar. Ég vil í því sambandi benda á, að í mörgum bæjarfélögum hér á landi eru til í reglugerðum ákvæði um það, hverjir megi bera vopn á sér. Það virðist því vera svo, að bæjarstjórnirnar álíti ástæðu til þessa. Og ég vil ennfremur benda á, að frv. það, sem hér liggur fyrir, er ekkert annað en rammi utan um reglugerð, sem ráðh. er heimilt að setja. Á því verða menn að gera greinarmun, hvort um slík l. er að ræða, eða l., sem eiga að taka fram öll einstök atriði. Ef um l. væri hér að ræða, sem taka ættu fram öll einstök atriði, þá þyrftu þau auðvitað að vera fyllri en frv. gerir ráð fyrir. En við í meiri hl. allshn. álítum, að l. eins og frv. þetta sé nægilegt sem aðeins rammi utan um reglugerð, sem ráðh. er heimilt að setja.
Hv. þm. finnst frv. allt of strangt, því að það geti verið ástæða fyrir menn að fá að hafa skotvopn, þó að það sé ekki vegna atvinnu þeirra. Ég fyrir mitt leyti er alveg sammála hv. þm. að því er snertir dæmið, sem hann tók áðan, að það sé nauðsynlegt fyrir menn að eiga byssur, enda þótt þess geti ekki talizt þörf vegna aðalatvinnuvegs þeirra. Ef ég t. d. á fáeinar kindur, þá tel ég, að nauðsynlegt sé að eiga skotvopn til þess að aflífa þær, enda þótt sauðfjárræktun sé ekki aðalatvinnuvegur minn. Sama máli tel ég að gegni um refaskyttur; þeim er vitanlega nauðsyn að eiga skotvopn, þó að refaveiðarnar séu ekki nema lítil íhlaupavinna.
Annars finnst mér ástæður þær, sem bornar hafa verið fram gegn frv. þessu, harla ástæðulitlar, því að það er beinlínis til þess ætlazt, að nánari reglur verði settar um það í reglugerð, hvaða skotvopn skuli mega flytja til landsins og selja almenningi. Hér er því aðeins um frv. til heimildarlaga að ræða, og því ekki drepið nema á helztu punktana, sem eiga að vera sá rammi, sem reglugerðin á að byggjast á.
Sumir nm. töldu athugavert, hvort ekki væri rétt að hafa lögin svo ströng, að ekki mætti leyfa mönnum að hafa skotvopn til skotæfinga, og ég verð að segja það, að frá mínu sjónarmiði er skotíþróttin ekki svo göfug, að það hefði ekki mátt. (PM: Það er göfug íþrótt). Það má vel vera, að svo sé frá sjónarmiði þessa hv. þm. o. fl., en hún er það ekki frá mínu sjónarmiði. Ég skal játa, að ef frv. þetta hefði átt að vera tæmandi að því er snertir meðferð og sölu skotvopna, þá hefði það þurft að vera fyllra, en sem rammi til þess að hyggja reglugerð á er það áreiðanlega nægilegt.
Hv. 2. þm. Rang. benti á það, að í 2. gr. frv. væri aðeins talað um vopn, og spurðist fyrir um, hvort þar væri aðeins átt við skotvopn. (PM: Þar stendur aðeins „vopn“, en það á eins við um sverð, spjót o. fl. höggvopn). Ef hv. þm. hefir lesið fyrirsögn frv., þá hlýtur hann að hafa séð, að hér er aðeins átt við skotvopn. (PM: Mér datt það ekki í hug, að aðeins væri átt við skotvopn eftir ákvæðum 2. gr.). Ég er svo sem ekki á móti því, að í 2. gr. verði sett orðið skotvopn til þess að útiloka allan misskilning, enda þótt mér virðist þess ekki brýn þörf, þar sem fyrirsögn frv. ber fyllilega með sér, við hvað er átt. Annars er það ekki venja að skilgreina merkingu orða í l. sjálfum.
Að síðustu vil ég benda á, enda þótt ég sé ekki fróður um þessa hluti, að flestar þjóðir munn hafa komið í lög hjá sér svipuðum eða jafnvel strangari ákvæðum um meðferð skotvopna en hér er lagt til að verði sett.