18.12.1937
Efri deild: 52. fundur, 52. löggjafarþing.
Sjá dálk 629 í B-deild Alþingistíðinda. (911)
140. mál, mæðiveikin
Þorsteinn Þorsteinsson:
Ég sé ekki ástæðu til, að þessu máli verði vísað til landbn., þar sem tími er orðinn svo naumur. Ég segi fyrir mig, að ég býst ekki við, að ég hafi tíma til að vinna að brtt. við frv. úr þessu, enda gert mínar aths. við það á sameinuðum fundi landbúnaðarn. Ég hefi fylgzt með gangi málsins frá því í sumar og athugað það eftir megni, og aðrir hv. þm. hafa líka haft tækifæri til að fylgjast með málinu frá því að fundurinn í Fornahvammi var haldinn, en till. hans voru birtar í blöðunum. Sannast að segja er frv. lítið breytt í aðalatriðum frá því, sem sá fundur lagði til; það má segja, að fundargerðin hafi verið sett í frumvarpsform, nema hvað upphæðin til vaxtagreiðslnanna var þar ekki tiltekin. En hér er farið eftir skýrslum þeim, sem náðst hefir í síðan. Upphæðin til vega var ekki heldur tiltekin þar, og hefir í því atriði verið farið eftir getu ríkissjóðs. En mér virðist, að fulltrúi okkar landbn. Ed. hafi ekki lagt sig fram til að lofa okkur hinum að fylgjast með því, sem gerzt hefir upp á síðkastið.
Ég vil taka undir það með hv. 9. landsk, að rétt sé að kjósa framkvæmdarnefndina í Sþ. Ég hefi litið svo á, að það gerði ekki mikinn mismun, hvort n. væri skipuð af ráðh. eða kosin af Alþ.
Í hv. Nd. hefir mikið verið talað um þetta pestarmál, og ætla ég ekki að fara út í almennar umr. um málið. En hér er nauðsyn bráðra aðgerða. Víða á pestarsvæðinu horfir til auðnar, ef ekki tekst í náinni framtíð að breyta svo búnaðarháttum, að aðrir atvinnuvegir komi í stað sauðfjárræktarinnar. Þar sem pestin hefir geisað í tvö ár, sitja bændur eftir með 30–50% af því fé, sem þeir áttu áður. Þó að nokkrum kindum hafi verið fargað á annan hátt, er það hverfandi. Miklar líkur eru til þess; að verði ekki að gert, fari þessi vágestur yfir landið, og verða bændur því nú þegar fyrir alvöru að snúa sér að annari framleiðslu, sem þó er víða erfitt, þar sem sauðfjárræktin hefir verið þeirra aðalatvinnuvegur. Þarna verður að koma til styrkur utan að frá, frá ríkinu. — Ég sé ekki ástæðu til að ræða frv. frekar, og ber engar brtt. fram við frv. Þing mun bráðlega koma saman aftur, og gefst þá tækifæri til að laga á því ágalla, sem kunna að finnast.