27.12.1939
Efri deild: 94. fundur, 54. löggjafarþing.
Sjá dálk 1087 í B-deild Alþingistíðinda. (2170)
85. mál, skattgreiðsla útgerðarfyrirtækja
Frsm. (Magnús Jónsson):
Fjhn. hefir orðið ásátt um að gefa út um þetta mál nál. það, sem birtist á þskj. 600, og að bera fram þær brtt., sem þar gefur að líta. — Tveir nm. hafa skrifað undir með fyrirvara, og munu þeir gera grein fyrir því.
Brtt. eru tvær. Sú fyrri er við 1. gr. og er eiginlega ekki annað en leiðrétting eða skýrara orðalag á gr. Hún er um þá undanþágu, sem var veitt með l. nr. 93 frá 1938, og er fyrra ákvæðið um, að draga megi frá skatti þau töp, sem togaraútgerðarfélög hafa orðið fyrir síðan 1931, en síðara ákvæðið er um að undanþiggja það skatti, sem lagt hefir verið í varasjóð.
Eins og frv. er orðað, virðist undanþága línubáta og mótorbáta eiga einungis við fyrra ákvæðið, en meiningin með frv. er, að þessir bátar skuli njóta sömu réttinda og togaraútgerðarfélög. Meiningin með brtt. er því að orða þetta svo skýrt, að ákvæði gr. nái ótvírætt jafnframt til vélbáta og línuskipa.
Hin brtt. er við 2. gr. og er um að fella niður það ákvæði, sem sett var inn í frv. í hv. Nd., um ákvæði í l. um viss skilyrði um kaupgreiðslu við fyrirtæki, sem njóta skattfrelsis. Það virðist að vísu ekki óeðlilegt, þótt sett væru einhver ákvæði um, hvað þau fyrirtæki, sem eiga að njóta skattfrelsis, megi greiða í laun, en við teljum ekki heppilegt að lögfesta neitt um þetta. Hér getur bæði verið að ræða um stór og smá fyrirtæki, og sum þeirra eru jafnvel stofnsett af mörgum fyrirtækjum, svo það er mikill vafi á, að það sé alltaf heppilegt að ákveða með l., hvað þessi fyrirtæki eiga að borga í laun. Það getur verið, að fyrirtæki, sem er í fjárþröng, hafi jafnmikla þörf á að velja úr mönnum til að stjórna fyrirtækinu, og þá er fullt eins eðlilegt, að fyrirtækið ákveði það sjálft eða einhverjir þeir, sem rétt geta talizt hafa til þess, eins og t. d. lánardrottnar þess, hve mikið mönnum sé borgað, sem fyrir fyrirtækjunum standa. N. taldi einnig vafasamt, hvort allir tillm. legðu svo mikla áherzlu á, að þetta atriði yrði í l. Hinsvegar höfum við lagt til, að nýtt atriði væri sett í staðinn, og kemur það fram í till. okkar um, að síðari málsl. 2. gr. l. verði orðaður um. Það stendur í l., að verði heimild þessi ekki notuð, þá megi ekki leggja hærra útsvar á þau en sömu fyrirtæki borguðu 1938. Þetta á við togarafélögin, og við það er ekkert að athuga, en togarafélög munu ekki gera út nema á eitthvað 4 stöðum á landinu. En þetta ákvæði viljum við einnig láta ná til línubáta og mótorbáta, því það er ómögulegt að ákveða, að öll þessi fyrirtæki skuli undanþegin því að greiða hærra útsvar en þau greiddu 1938. Mörg bæjar- og sveitarfélög á landinu hafa sínar aðaltekjur af mótorbátum, og það er ekki hægt að setja á slíkt bann í þessu efni. N. leggur til, í samræmi við vilja hv. flm. í Nd., að þetta verði eftir sem áður látið ná til togaraútgerðarfélaga, en verði heimildin ekki notuð, má leggja á línubáta og mótorbáta eins og þörf bæjar- eða sveitarfélagsins krefur.
Ég hygg, að brtt. sé svo ljós, að ekki sé ástæða til að gera frekari grein fyrir henni, og get því látið máli mínu lokið.