11.04.1940
Efri deild: 32. fundur, 55. löggjafarþing.
Sjá dálk 541 í B-deild Alþingistíðinda. (1301)
40. mál, alþýðutryggingar
*Magnús Jónsson:
Ég skal ekki lengja mikið umr. En við höfum hér, hv. þm. S.-Þ. og ég, borið fram brtt., sem ég hlýt að kalla bara leiðréttingu á einu atriði í frv. Enda trúi ég því naumast, að raunverulega hafi það verið tilgangurinn að gera þá breyt., sem hér hefir komizt inn um það, að svipta nú aftur sjóðfélaga í lífeyrissjóði tveggja banka hér þeim, ja, maður getur sagt sérréttindum, sem þeim eru tryggð í 62. gr. tryggingalaganna, þannig að þeir verði eins og embættismenn undanþegnir því, að þurfa að greiða til lífeyrissjóðs Íslands, þar sem þeir eru í öðrum bankanum með l. og í hinum bankanum samkv. ákvæðum, sem eru staðfest af stjórnarráðinu, skyldaðir til þess að tryggja sig í þessum sjóðum, og það töluvert hærri tryggingu heldur en verið hefði í hinum almennu tryggingum. Að taka þessa menn undir tryggingal. almennt er ákaflega ósanngjarnt, því að þeir greiða til þessara lífeyrissjóða hátt iðgjald, og allur fjöldi fólksins, sem vinnur við þessa banka, er engan veginn svo hálaunaður, að hann muni ekki verulega um að greiða þessi gjöld, jafnvel þó að ekki sé bætt ofan á þau öðrum til lífeyrissjóðs Íslands. Og það, sem gerir málið alveg sérstaklega ósanngjarnt, er, að þetta fólk hefir eftir l. alls enga möguleika á því að hafa neitt gagn af þeirri tryggingu, sem þeir þá eru neyddir til að kaupa sér í lífeyrissjóði Íslands, því að þegar til kæmi, að þeir ættu að fara að fá laun úr lífeyrissjóði Íslands, er ákvæði í tryggingarl., sem gerir það að verkum, að þeir gætu ekki fengið neitt úr þeim sjóði. Ellistyrkurinn úr lífeyrissjóði bankanna er svo hár, að hann sviptir þetta fólk algerlega möguleikanum til þess að fá nokkur ellilaun úr lífeyrissjóði Íslands.
Hv. frsm. n. sagði, að það, að samþ. brtt. okkar hv. þm. S.-Þ., gæti valdið því, að tekjur lífeyrissjóðs Íslands mundu skerðast mjög, og mundi það svo enda með því, að allir efnaðri mennirnir kæmu sér upp lífeyrissjóðum, hvert starfsmannafélag fyrir sig, og þegar þeir væru svo komnir undan gjaldskyldu til lífeyrissjóðs Íslands, yrðu hinir fátækustu einir eftir til að greiða í sjóðinn. En þetta er misskilningur. Ég held, að hv. frsm. hafi ekki litið raunhæft á málið, því að þessi ákvæði gilda eingöngu um þessa banka, og enga aðra. Það er ekkert minnzt á neina aðra menn í þessu sambandi í frv., en aðeins sagt, að þessir menn komi undir ákvæði 49. gr. l., þar sem mælt er fyrir um ýmsa sjóði. Það gæti rúmað einhverja slíka hættu, sem hv. frsm. talaði um, ef mikið yrði um slíka sjóði. En brtt. okkar hv. þm. S.-Þ. er aðeins um starfsmenn í þessum tveimur bönkum, sem eru settir þar í sama flokk og þeir, sem tryggðir eru í eftirlaunasjóði embættismanna.
Ég get fullvissað alla hv. þm. um, að það er engin hætta í því fólgin að samþ. þessa brtt., og vænti ég þess því, að þeir samþ., að þetta megi haldast eins og það hefir verið, því að það er engin fallgryfja fyrir tryggingarnar almennt.