09.12.1942
Efri deild: 11. fundur, 61. löggjafarþing.
Sjá dálk 101 í C-deild Alþingistíðinda. (2594)
32. mál, þingsköp Alþingis
Flm. (Jónas Jónsson):
Ég þakka hæstv. ráðh. fyrir undirtektir hans í þessu máli, þó að hann hann sjái á því ýmsa agnúa. Ég fjölyrði ekki meira um það. Ég býst við, að það sé eðlilegast, að málinu verði vísað til allshn. að lokinni umræðu. Hún getur þá komið fram með endurbætur á því, ef henni þykir með þurfa.
En ég held það sé ekki rétt hjá hæstv. atvmrh., að brotin sé venja, þó að þm. leiðrétti og jafnvel breyti ræðum sínum nokkuð. Leiðréttingar hafa alltaf verið leyfðar, og það þarf oft að laga ræðurnar, eins og þær koma frá hendi skrifaranna, og þess mun þurfa, á meðan ekki eru notaðar vélar til að taka niður ræðurnar. Það er ákaflega mikið komið undir þingskrifurunum, og þeir eru misjafnir, eins og eðlilegt er. Stundum starfa skrifarnir ekki nema 1–2 tímabil og fá þá ekki nóga æfingu. Ég minnist eins þingskrifara, Finns Sigmundssonar, sem var frægur fyrir það, hvað hann var óvenjulega góður skrifari. Það var næstum því ótrúlegt, hvað hann hafði gott lag á að gera ræðurnar styttri, en þó sanna mynd af því, sem sagt var. Annar sérstaklega góður skrifari var núv. borgarritari Rvíkur. Það er hreint og beint sérgáfa að gera þessa hluti vel, og þeir standa bezt að vígi, sem eru hraðritarar. En hér er þó um að ræða sérgáfu að verulegu leyti, og ekki hægt að tryggja, að allir, sem til þessara starfa eru valdir, hafi hana. Þess vegna held ég, að ekki verði komizt hjá leiðréttingum.
Ég hygg, að dæmið, sem hæstv. atvmrh. tók, um að þeir, sem héldu lélegar ræður eða hefðu lélegan málstað, mundu nota sér það að láta ekki prenta ræður sínar, fái ekki staðizt. Ef það endurtæki sig hvað eftir annað, þá yrði þessu veitt athygli af hv. kjósendum, og ég er sannfærður um, að enginn gerði það til lengdar. Það, sem ég hygg, að sé aðalkosturinn við þessa aðferð, er það, að hún er svo hagkvæm. Ég tel engan vafa á því, að ef yfirlesnar ræður eru felldar niður úr Alþt., mundi bæði hæstv. atvmrh. og aðrir, sem eru önnum kafnir, gefa sér tíma til að lesa ræðurnar yfir eða láta aðra gera það, sem þeir teldu til þess færa. Menn voru einnig önnum kafnir, á meðan það var venja, að þm. læsu ræður sínar. Þetta verður vani, að vanrækja svona smástörf, sem í sjálfu sér eru ekkert erfiði. Það eru t.d. margir, sem vanrækja að svara sendibréfum, þó að þeir séu annars mjög duglegir menn. En ef þeir svo allt í einu taka sig til og fara að svara bréfunum daglega, þá komast þeir að raun um, að þetta er ekkert erfiði.
Ég vona því, að þetta frv. beri þann árangur, að það verði samþ. að fara þessa leið, eða aðra betri, ef hún finnst, til þess að þm. leiðrétti sjálfir eða aðrir fyrir þeirra hönd ræðurnar, áður en þær eru prentaðar.