19.02.1943
Sameinað þing: 27. fundur, 61. löggjafarþing.
Sjá dálk 320 í D-deild Alþingistíðinda. (4098)
58. mál, verðuppbætur á útflutt refa- og minkaskinn
Flm. (Sigurður Þórðarson):
Herra forseti. — Það er langt síðan þetta mál var lagt fyrir þingið og hefur ekki áður verið tekið til umr. Okkur flm. þykir rétt, að nokkur uppbót komi á þessa grein landbúnaðarafurða ekki síður en aðrar. Loðdýraræktin á ákaflega erfitt uppdráttar. Verð á skinnum var lágt í fyrra og árið þar áður, skinnin eru ekki verðbætt, og loðdýraræktin hefur því rýrnað mikið í landinu. En það verður að teljast mjög varasöm þróun, því að útflutningur loðskinna getur reynzt einhver tryggasti og hagkvæmasti útflutningur landbúnaðarins á venjulegum tímum, eða svo hefur Norðmönnum reynzt undanfarna áratugi. Hér er framleitt mikið af kjöti, sem getur verið loðdýrabúum ódýrt, t.d. hrossakjöti, enda ekki til annar hentugri markaður fyrir þær kjöttegundir. Fái loðdýraræktin ekki hjálp, er ekki annað sjáanlegt en hún leggist niður. Hér er því farið fram á nokkrar uppbætur, þó ekki svo háar sem loðdýraræktin naut af svokölluðu Bretafé. Það er nýbreytni í till., að menn njóti stighækkandi uppbóta eftir gæðum skinnanna, mest fyrir úrvalsskinn. Það segja þeir, sem vita bezt, að hafi háð mjög loðdýraræktinni, að menn hafi ekki hirt nóg um að eignast úrvalsstofna af dýrum og vanda til uppeldis. Þetta þarf að lagast, og till. aniðar að því. Ég veit, að hv. þm. muni gera sér ljóst markmið till., og get ég að öðru leyti vísað til grg. Óska ég, að till. verði að lokinni umr. vísað til fjvn.