07.04.1943
Neðri deild: 92. fundur, 61. löggjafarþing.
Sjá dálk 652 í B-deild Alþingistíðinda. (904)
140. mál, dýrtíðarráðstafanir
Fjmrh. (Björn Ólafsson):
Ég ætla aðeins að bera fram stutta aths. í sambandi við ræðu hv. þm. A.- Húnv. (JPálm). Það gætir hjá honum misskilnings á 1. gr. frv., sem fjallar um niðurfellingu á varasjóðshlunnindum hlutafél. Það, sem um er að ræða, er ekki niðurfelling nema til eins árs, en ekki varanleg. Ég tel, að um leið og lagðir eru þungir skattar á einstaklinga, sé ekki nema sjálfsagt, að þessir ópersónulegu gjaldendur taki sínar byrðar líka að þessu leyti. Hitt er ég sammála þm. um, að það kemur ekki til mála, að fél. verði til frambúðar svipt þessum rétti, enda hefur það ekki vakað fyrir stj.
Hv. þm. gat þess, að það kæmi talsvert ranglæti í ljós í sambandi við verðniðurfærslu á mjólk, samkv. því, sem stj. hefði hugsað sér. Ég vil benda þm. á, að sú niðurfærsla fer mjög svipað niður á við eins og mjólkin fór upp á við. Hafi hreyfingin upp á við verið réttmæt, ætti hreyfingin niður á við líka að vera réttmæt.
Hv. þm. tók það fram, að það væri nánast verið að beita bændur þrælatökum með því að ákveða vísitöluverð á afurðum þeirra. Ég er ekki á sama máli. Hér er mönnum skammtað kaup eftir vísitölu. Menn mega ekki selja iðnaðarframleiðslu öðru verði en stofnun hins opinbera ákveður. Menn verða að sætta sig við hámarksverð á ýmsri þjónustu, af því að þjóðfélagið telur nauðsynlegt að verja þegnana gegn því að borga of hátt verð. Fyrir mér vakir, að þetta sama, sem allir hljóta að telja nauðsynlegt, gangi líka yfir þá, sem framleiða landbúnaðarvörur.