23.01.1951
Efri deild: 54. fundur, 70. löggjafarþing.
Sjá dálk 80 í C-deild Alþingistíðinda. (3043)
38. mál, tekjuskattur og eignarskattur
Frsm. meiri hl. (Karl Kristjánsson):
Herra forseti. Það má segja, að mikið líf og fjör hafi verið í kringum þetta frv. hér í hv. deild. Tillögurnar flugu að úr öllum áttum í gær og hafa nú verið prentaðar. Stærsta till. var, eins og vænta mátti, frá hv. þm. Barð., og hún var svo stór, að hún kom eiginlega ekki við málið. Hv. 4. þm. Reykv. flutti till. um það að vísa málinu frá, því að hann teldi það ranglætismál eins og það væri byggt hér, en hann tók jafnframt fram, að hann saknaði frv. á þskj. 208, sem var flutt hér í vetur, er rætt væri um þessi mál. Ég er hissa á hv. þm., að hann skuli halda því frv. fram, því að mér virðist augljóst, að sú till., ef hún næði fram að ganga, mundi stofna til misræmis á milli þeirra heimila, þar sem húsmóðirin selur vinnu sína og flytur kaup í bú, og þeirra, sem hún vinnur heima að búinu. Hún miðaði að því, að launakonan ein fengi að telja sérstaklega fram sínar tekjur, en gekk ekki svo langt sem þyrfti, ef fullkomið réttlæti í þessum efnum ætti að komast á, að allar konur fengju að telja sérstaklega fram, svo að öll heimili fengju að njóta jafnréttis í frádrætti við framtal. Till. frá hv. 4. landsk. er þess efnis, að þar er gert ráð fyrir því, að kona, sem vinnur úti og aflar með því heimilinu tekna, megi jafnan fá frádrátt sem samsvari þeim launum, sem ráðskonum séu greidd á staðnum. Þessi till. gengur nokkuð í sömu átt og till. á þskj. 208, en þó sérstæð að því leyti, að samkv. henni fær konan, sem vinnur utan heimilisins, að telja sérstaklega fram ráðskonukaup, þótt konan, sem vinnur á heimilinu eða með sínum bónda, fái engan frádrátt. Hér er ekkert gert upp á milli þess, hvernig ástatt er fyrir heimilunum með tilliti til framtalsins. Á þskj. 544 höfum við hv. 1. þm. Eyf. leyft okkur að bera fram till. til breyt. á frv., sem mér virðist muni leiðrétta það, sem stöðugt er fundið að frv., nefnilega það, að heimilið þurfi að hafa ráðskonu til þess að frádráttur geti átt sér stað. Hv. þingmenn hafa margir hverjir haldið því fram, að í frv. væri aðallega tekið tillit til þeirra heimila, sem hefðu efni á að taka ráðskonu, en hinar fátækari fjölskyldur fengju enga leiðréttingu til bóta. Till. okkar ætti að geta ráðið bót á þessu, en hún hljóðar svo, með leyfi hæstv. forseta: í stað orðanna „launum, sem ráðskonu sannanlega eru greidd“ komi: launum, sem sannanlega eru greidd fyrir húshjálp. — Með þessu nær þá frádrátturinn til allra þeirra, sem vinna utan heimilisins, og er þá fullt samræmi komið á milli þeirra kvenna, sem vinna utan heimilisins, og hinna, sem vinna að framleiðslunni á heimilinu og verða að taka kaupakonu til að vinna við heimilisstörfin. Og ef þessi till. yrði samþ., þá mun óhætt að fullyrða, að jafnt tillit sé tekið til efnakonunnar og konunnar, sem skreppur frá heimilinu til að selja sína vinnu, en leggur jafnframt á sig að annast heimilisstörfin. Ég held, að með samþykkt brtt. verði komið á fullkomnu réttlæti á þessu sviði og samræmi að því er snertir skattalöggjöfina. Hitt er svo annað og ólíkt atriði, sem margir telja þó, að beri að stefna að, sem sé að heimila hjónum að telja fram algerlega sitt í hvoru lagi, svo að ekki verði gert neitt upp á milli kvenna í þessu efni, en það er það, sem flestar brtt. hafa gengið út á, að reyna að finna jafnaðarleið. Með brtt. á þskj. 544 er fengin leiðrétting á því ósamræmi, sem er í frv., og fengist það samþ. nú, þá gæti það komið til framkvæmda þegar á þessu skattári, og það er engin ástæða til að slá á frest þessu réttlætismáli og biða eftir því, — enginn veit hve lengi.