18.02.1954
Neðri deild: 49. fundur, 73. löggjafarþing.
Sjá dálk 618 í C-deild Alþingistíðinda. (2750)
142. mál, jarðræktarlög
Flm. (Bergur Sigurbjörnsson):
Herra forseti. Ég verð að játa, að það kom mér nokkuð á óvart, að hv. þm. Dal. og form. hv. landbn. skyldi halda því hér fram, að styrkur til endurræktunar gamalla túna væri nú helmingi hærri en til nýræktar. Það eru ekki nema tveir dagar síðan ég spurði hv. 1. þm. N-M., núverandi búnaðarmálastjóra, um þessi mál, og fullyrti hann einmitt við mig það, sem ég hafði heyrt marga fullyrða áður, að styrkur til endurræktunar gamalla túna í þeim skilningi, sem lagt er til í frv. mínu, sé alls ekki greiddur. Hins vegar mun hv. þm. Dal. sennilega eiga við það, að nú er greiddur styrkur út á ræktun túnþýfis, en túnþýfi er í sjálfu sér allt annað en það, sem ég á við í þessu frv. með endurræktun gamalla túna, þ. e. a. s. túna, sem eru komin í órækt vegna kals eða þá vegna þess, að þau eru búin að vera svo lengi — við skulum segja 50–80 ár — í ræktun og þurfa nauðsynlega endurræktunar við, til þess að þau geti gefið nokkurn arð. En þegar ég sá, hvernig hv. þm. Dal., sem er bóndi sjálfur, tók á þessu máli, þá fór ég að velta því fyrir mér, hvort það væri ekki vænlegra málinu til framdráttar og til þess að því yrði tekið með meiri skilningi að vísa því jafnvel heldur til hv. fjhn. en til hv. landbn. Þó mun ég ekki að svo komnu máli breyta fyrri till. minni í því efni.