16.04.1964
Neðri deild: 79. fundur, 84. löggjafarþing.
Sjá dálk 1892 í B-deild Alþingistíðinda. (1359)
68. mál, lausaskuldir iðnaðarins
Einar Ágústsson:
Herra forseti. Frv. til l. um breyt. á lausaskuldum iðnaðarins í föst lán var til meðferðar í fjhn. þessarar hv. d., og þá urðu nm. allir sammála um að mæla með frv., að því tilskildu, að einstakir nm. áskildu sér rétt til þess að flytja brtt. við frv.
Ég leyfði mér ásamt hv. 1. þm. Norðurl. v. (SkG) að flytja þá brtt. við frv., að hámarkslánstími yrði færður til samræmis við það, sem gildir um hliðstæða fyrirgreiðslu til sjávarútvegsins, enda augljóst, að frv. var að verulegu leyti eða öllu leyti samið eftir þeim lögum.
Hæstv. iðnmrh. fór fram á það, að þessar brtt. yrðu teknar aftur til 3. umr og var að sjálfsögðu fúslega við þeim tilmælum orðið, þar sem hann gaf fyrirheit um, að athugun mundi látin fara fram á þessum málum milli umr. Sú athugun hefur nú farið fram, og er niðurstaða hennar lögð fram í þeim till., sem nú liggja fyrir til umr.
Þær breyt., sem hæstv. ráðh, gerði grein fyrir, tel ég að séu yfirleitt til bóta á frv. og stuðli að því að auðvelda framkvæmd þess, þannig að það komi iðnaðinum að notum, og ber því að taka þeim vel. Hann hefur tekið upp till., sem hv. meiri hl. fjhn. flutti um breyt. á ákvæðunum um vaxtakjör, að þau skuli nú ákveðin af stjórn iðnlánasjóðs, að fengnu áliti stjórnar Seðlabanka Íslands og með samþykki iðnmrh. Um þessa till. urðum við ekki sammála í fjhn., og ég sé ekki enn, að hún sé til neinna bóta fyrir frv. Það má vera, að hún hafi ekki gildi, en ég tel ekki, að hún sé til neinna bóta.
En það, Sem kom mér til þess að standa hér upp, voru þær breytingar, sem ráðgerðar eru á þeirri gr., sem nú verður 3. gr., þar sem segir, að ráðh. setji í reglugerð nánari ákvæði um framkvæmd laga þessara og skilyrði fyrir lánveitingu, svo sem ákvæði um lánstíma og hámark veðskulda af matsverði veðs, að höfðu samráði við bankana. Það er auðvitað eðlilegt og hlýtur sjálfsagt að vera þannig, að hámark þessara lána og jafnvel lánstíminn fari nokkuð eftir efnum og ástæðum, þar sem hér er í sumum tilfellum lánað út á eldri vélar og iðnaðartæki. Þess vegna tel ég, að ekki sé óeðlilegt, að ákvæðið sé orðað á þann hátt, sem brtt. hæstv. iðnmrh. gerir ráð fyrir. Engu að síður tel ég sjálfsagt, að í lögunum verði ákvæði, sem kveði á um það, hver sé hámarkslánstími út á vélar og byggingar í iðnaði, eins og gildir um aðrar atvinnugreinar, enda sé ég ekki, að brtt. sú, sem ég flutti við 2. umr. ásamt hv. 1. þm. Norðurl. v., brjóti á neinn hátt í bága við þá tilhögun, sem hér er ráðgerð. Mér finnst eðlilegt, að í lögunum sé ákvæði um hámarkslánstíma, eins og var í frv., og mér finnst eðlilegt, að sá hámarkslánstími sé fyrir iðnaðinn sá sami og í lögum er fyrir sjávarútveginn. Því vil ég leyfa mér að flytja enn á ný brtt., að þessu sinni við brtt, hæstv. iðnmrh. Það vinnst ekki tími til þess að útbýta till. prentaðri á venjulegan hátt, og leyfi ég mér að leggja brtt. fram skriflega. Hún er frá mér og hv. 1. þm. Norðurl. v. og er þannig:
Við 3. brtt. á væntanlegu þskj., þ.e. brtt., sem hæstv. iðnmrh. hefur lagt fram, að aftan við till. bætist: „Hámarkslánstími skal vera sem hér segir: Lán út á fasteignir 20 ár og lán út á v élar 10 ár.“
Till. er skrifleg og of seint fram borin, og leyfi ég mér að afhenda hæstv. forseta hana, til þess að leitað verði afbrigða um það, að hún megi leggjast fram.