24.03.1966
Efri deild: 55. fundur, 86. löggjafarþing.
Sjá dálk 800 í B-deild Alþingistíðinda. (622)
11. mál, fuglaveiðar og fuglafriðun
Karl Kristjánsson: Herra forseti. Við 2. umr. þessa máls var felld með 8:7 atkv. till. frá mér og hv. 3. þm. Norðurl. v. að leyfa Grímseyingum og Skagfirðingum að veiða svartfugl með snöruflekum eftirleiðis, eins og þeir hafa gert um aldir, en þó framvegís með enn strangari reglum en áður. Þetta þótti mér lítil nærgætni við menn, sem fábreyttir atvinnuvegir sníða þröngan stakk, hins vegar nærgætni við svartfuglinn á þá leið, að líkist skinhelgi, þegar borið er saman við ýmsar veiðiaðferðir, sem leyfðar eru, ýmist sem aðalveiðiaðferðir eða sem undantekningar. En um þetta skal ég ekki fjölyrða. Það er komið sem komið er hér í þessari hv. d. um heimild til þessarar veiðiaðferðar. Aftur á móti er rétt að leiða hugann að þeim skaða, sem þeir, sem þessar veiðar hafa að undanförnu stundað samkv. fuglaveiðasamþykktum, verða nú fyrir vegna þess, að veiðitækin, sem þeir eiga, verða þeim algerlega ónýt. Þegar lögin, sem nú gilda um lax- og silungsveiði, voru sett árið 1957, voru þar í ný ákvæði, er takmörkuðu rétt manna til veiðanna, t.d. við hagnýtingu veiðivéla, og var þá ákveðið, að þeim, sem í misstu af þessum ástæðum, skyldu greiddar skaðabætur af hinu opinbera eftir mati, og þær bætur sumar hafa verið árlegar bætur síðan. Ekki er síður ástæða til, að þeir fáu menn, sem flekaveiðirétturinn verður nú að líkindum tekinn af, fái bætt veiðarfæratjón, sem þeir bíða þar við. Nógu harðleikið er að taka af þessum norðurstrandarbúum og eyjarskeggjum veiðiréttinn, sem hefur verið þeim veruleg afkomubót. Með tilliti til þessa höfum við hv. 3. þm. Norðurl. v. leyft okkur að leggja fram till. á þskj. 341 um, að bæta skuli í eitt skipti fyrir öll samkv. mati veiðitæki þau, sem verða ónýt við flekaveiðibannið. Till. hljóðar svo, með leyfi hæstv. forseta, — hún er við 23. gr.:
„Aftan við gr. bætist ný mgr., svo hljóðandi: Nú hefur maður komið sér upp veiðitækjum samkv. fuglaveiðisamþykkt, sbr. síðasta málsl. 21. gr. l. nr. 63 1954, sem óheimilt verður að nota eftir þessum lögum, og skal þá ríkissjóði skylt að greiða honum bætur, ef hann krefst, fyrir veiðitækin samkv. mati.“
Það getur alls ekki orðið hér um stórfelld útlát fyrir ríkissjóðinn að ræða, því að það eru ekki svo margir menn, sem geta gert bótakröfur, og ekki heldur um dýr veiðarfæri að ræða. Aftur á móti getur þessum mönnum sem einstaklingum dregið fjárhæð, sem ríkið munar ekkert um að greiða, og þýðingarmikið er, að mennirnir finni, að Alþ. vilji sýna þeim dálitla tillitssemi, eins og laxveiðimönnunum var sýnd, og ekki ónýta eignir þeirra, heldur bæta þeim veiðitækjatjónið, sem hin nýju lagaákvæði baka þeim annars. Ég leyfi mér að vænta þess, að allir þm. í þessari hv. d. geti sameinazt um að sýna þessa tillitssemi.