13.03.1967
Neðri deild: 53. fundur, 87. löggjafarþing.
Sjá dálk 802 í B-deild Alþingistíðinda. (532)
147. mál, ráðstafanir vegna sjávarútvegsins
Félmrh. (Eggert G. Þorsteinsson):
Herra forseti. Það eru aðeins örfá orð. — Hv. 5. þm. Austf. talaði um það í hálfgerðum lítilsvirðingartón, að ég hefði eiginlega falið það verkefni, sem hann taldi mig hafa vanrækt, úr till. vélbátaútgerðarnefndar nýrri n., bætt einni n. við, það væru öll afrek rn. í þessum málum. Ég vil nú biðja hv. þm. um að fletta upp í sjálfu nál., sem hann hefur vitnað svo oftlega til, og sjá, hvað þar stendur. En í lok þess 3. liðar, sem ég áðan minntist á og er till. um endurskoðun á þessu efni, segir svo: „Leggur n. til, að rn. fell sérstakri n. þetta verkefni.“ Og í stað þess að kjósa þessa n. var ákveðið að fela það Fiskifélaginu, sem ég hygg, að sé sízt lakari afgreiðsla málsins.
Ég skal fúslega gangast inn á það, enda veit hv. þm. það mun betur en ég, að það hafi ekki verið 1958, heldur síðar, hann segir 1961, sem togaraútgerð í Neskaupstað lagðist niður. En án þess að ég vilji ýfa upp það stórmál, sem reynzt hefur svo viðkvæmt í umr. hér á Alþ., og ætla mér ekki að gera það, eru nú fleiri menn í landinu, sem telja sig hafa vit á togaraútgerð og vandamálum þeirrar útgerðargreinar. Þeir hafa ekki farið dult með það, þessir aðilar, að þær ráðstafanir, sem samkomulag tókst um 1958 að frumkvæði hv. þm, sem þáv. sjútvmrh., að togararnir skyldu víkja af ákveðnum veiðisvæðum, þeir telja, að þessi brottvikning þeirra af þessum veiðisvæðum hafi verið eitt alvarlegasta áfallið, sem þessi útgerð hafi fengið. Ég skal ekki leggja á það persónulegt mat, enda má sjálfsagt endalaust um það deila, hvert það tjón hefur orðið. En þessar fullyrðingar hafa menn um hönd, sem eru nánast bundnir við íslenzka togaraútgerð og hafa haft afskipti af henni, frá því að hún hóf fyrst göngu sína hér á landi, svo að það virðist nú vera, að þeir aðrir, sem kunnuga telja sig togaraútgerð, telji, að það sé ýmislegt fleira en stjórnarstefnan í landinu, sem hafi orsakað það, að miður hafi gengið í þeim efnum.
Varðandi þau orðaskipti, sem við höfðum átt, hv. þm. og ég, um nýtingu fiskvinnslustöðvanna og síldarverksmiðjanna, leyfi ég mér að benda, eins og ég gerði áðan, til fjöldamargra samþykkta sjómannasamtaka um þetta efni og nú síðast til síldarskipstjóra, sem er mjög vel látinn og mjög vel metinn maður í hópi þeirra manna og er gerkunnugur þessum málum, en það er Páll Guðmundsson, er ritar grein í sjómannablaðið Víking um þessi efni, og hann fer ekki dult með sínar skoðanir á því, af hverju hið lága síldarverð sé hér á landi.
Varðandi önnur atriði, sem hv. þm, gat um, sé ég nú ekki ástæðu til þess að taka þau hér upp aftur, enda flest af því endurtekning á því, sem áður hefur verið rætt. En í sambandi við erfiðleikana, sem þm. taldi á því að afla sér fiskibáta, það væri helzt ekki nema á valdi forríkra fyrirtækja, eins og hann sagði, þá er nú rétt að minna á það, að ekki hvað sízt hans eigið flokksblað hefur deilt hart á ríkisstj, fyrir að leyfa ótakmarkaðan innflutning á jafneinhæfum skipum og síldarflotinn sé. Það er ekki ein, heldur margar greinar, þar sem þetta mál hefur verið tekið fyrir. Ég skal ekki segja, hvort það er flokksmál ráðh. fyrrv., en þær eru að vísu undir nafni birtar, þessar greinar, en því hefur verið mjög haldið fram og ég hygg í forustugreinum blaðsins líka, að þar væri stefnt inn á mjög hættulega braut, þó að ég hafi þar aðra skoðun á. Ég tel, að þennan flota megi nota til ýmissa annarra veiða en síldveiða eingöngu og í því felist ekki hætta. Ég minni á það, að þessar ádeilur hefur maður orðið að lesa.
Að öðru leyti tel ég ekki þörf . á að svara því, sem fram hefur komið í málinu.