12.12.1968
Sameinað þing: 27. fundur, 89. löggjafarþing.
Sjá dálk 734 í D-deild Alþingistíðinda. (3765)
81. mál, landhelgismál
Hannibal Valdimarsson:
Herra forseti. Það er til marks um hæglæti það, sem ríkir hér um afgreiðslu mála, að það kemur iðulega fyrir, að varaþm., sem flytja mál og eru þó þann tíma, sem tilskilinn er í þingsköpum á Alþ., mál, sem þeir flytja jafnvel á fyrstu dögum, sem þeir sitja hér, koma ekki til umr. fyrr en þeir eru löngu horfnir úr þingsölum. Það mál, sem hér er til umr., er fsp. frá varamanni mínum, sem sat hér um nærri þriggja vikna skeið á Alþ. og bar fram fsp. um landhelgismál. Hann er nú horfinn af þingi og ég kominn aftur í hans stað, en hann hefur beðið mig að koma á framfæri fyrir sig þeim sjónarmiðum, sem hann vildi setja fram í sambandi við fsp. og eru þau á þessa leið:
Tilefni fsp. er það, að svo virðist, sem mjög hafi dregið úr allri landhelgisgæzlu að undanförnu. Í sumar kom hingað nýtt varðskip, Ægir, en koma þess hafði þó engan veginn aukna landhelgisgæzlu í för með sér, eins og ætla hefði mátt. Varðskipið Þór, eitt hinna þriggja stóru varðskipa, hefur legið bundið við bryggju í Reykjavík svo að segja frá því, að Ægir kom til landsins og til þessa dags. Þar við bætist, að varðskipið Óðinn var í sumar notað til annarra starfa en landhelgisgæzlu og var því einungis Ægir við landhelgisgæzlu ásamt varðskipinu Albert. Nú hefur varðskipið María Júlía verið auglýst til sölu. Það hefur og komið í ljós hvað eftir annað á undanförnum mánuðum, að landhelgisbrot eru nú mjög tíð og nægir að minna á síendurteknar fréttir frá Norðurlandi, sem skýra frá því, að íbúar í kaupstöðum og kauptúnum þar séu nær daglega áhorfendur að ólöglegum veiðum uppi við landsteina og ekkert þýði að kæra þær veiðar.
Hér er um mjög alvarlegt mál að ræða og er svo að sjá, sem núverandi ríkisstj. geri sér ekki grein fyrir mikilvægi stöðugrar og vakandi landhelgisgæzlu og er það reyndar í samræmi við allar hennar aðgerðir í landhelgismálum. Hin slælega landhelgisgæzla nú mun afsökuð með því, að um sparnað sé að ræða, en öllum, sem um þessi mál hugsa, er ljóst, að slíkur sparnaður er meira en lítið tvíræður og reyndar langt frá því að vera nokkur sparnaður, þegar á allt er litið. Mætti fremur reyna að spara á mörgum ónauðsynlegri sviðum.
Þetta voru þau sjónarmið, sem varamaður minn, Haraldur Henrýsson, vildi koma á framfæri í sambandi við fsp.