11.11.1969
Neðri deild: 13. fundur, 90. löggjafarþing.
Sjá dálk 341 í C-deild Alþingistíðinda. (2563)
58. mál, tekjuskattur og eignarskattur
Fjmrh. (Magnús Jónsson):
Herra forseti. Ég sé nú satt að segja ekki, að orð mín hér og undirtektir við þetta mál hafi þurft að leiða til þess, að hv. 3. þm. Vesturl. brygðist við með fullkomnum dólgshætti og teldi, að það gegndi furðu, sem að vísu hann væri ekki óvanur, að það væri ekki tekið sem fyllsta speki allt, sem hann legði hér til mála og þeir flokksbræður hans. En ég verð að biðja hann að afsaka það, að það vill nú verða svo, að það a. m. k. orkar mjög tvímælis, hversu mikil speki það er. Og þess vegna leyfði ég mér nú í allri hógværð að benda á, að það væri nú kannske ekki alveg öruggt, að þetta leiddi til þeirrar niðurstöðu, sem ég þó tók fram í minni ræðu, að ég efaðist ekkert um, að vekti fyrir hv. þm. En mér fannst alveg ástæðulaust hjá honum að tala um það og finna að því sem einhverri fjarstæðu, að ég leyfði mér að draga það í efa, að hann hefði fundið þarna allrar veraldarinnar vizku varðandi það, hvernig ætti að framkvæma heilsteypt skatteftirlit, og fullyrða það, sem hann gerði, sem er auðvitað gersamlega út í hött, að hann væri sannfærður um það, að það hlyti að verða niðurstaðan, að eftir nokkurn tíma yrði þessi regla tekin upp. Ég leyfi mér stórlega að efast um það, án þess að ég ætli að fullyrða nokkuð um það, af því að ég hef ekki jafnmikinn sannfæringarkraft fyrir mínu máli eins og hann, þannig að ég tel, að það geti margt í þessu orkað tvímælis og vel geti það einhvern tíma verið, að einhverju leyti verði farið inn á þá braut, sem hér er talað um.
En ég held, að hann hafi sjálfur alveg fullkomlega hrakið það í sinni frumræðu, að hér væri rétt hugsun að baki, með því að segja einmitt það, að það væri ekki farið í gegnum öll skattframtöl, áður en á væri lagt, en þetta hefði leitt til þess, að það þyrfti að leggja á aftur síðar á árinu vegna leiðréttingar á framtölum. Og það, sem ég sagði, og tel mig hafa næga þekkingu til þess að segja um, er, að þær breytingar, sem verða á skattframtölum við endurskoðun, eru víðs fjarri því að stafa allar af því, að menn séu þar að svíkja undan skatti, þannig að kontról á 10% framtala leiddi til þess, að hin 90% eftir nokkur ár yrðu alveg rétt. Þetta er mesti misskilningur. Það er alls ekki nema að nokkru leyti um það að ræða, heldur alls konar misskilning, sem menn eru haldnir um skattframtöl, jafnvel þótt þeir hafi talið oft fram, sem veldur því, að það er ekki talið rétt fram, hvort sem er manni jafnvel stundum í óhag eða hag, og ýmislegt hefur komið til, gleymska og eitt og annað, sem auðvitað menn verða ekki lögsóttir fyrir og mundi aldrei leiðréttast, ef ætti að hverfa inn á þá braut að skoða aðeins 10% framtala. Ég er ekki í neinum vafa um það, að þetta mundi minnka vinnu, en hvort það mundi minnka bréfaskriftir, það skal ég alveg láta ósagt, og þetta frv. hv. þm. og félaga hans dregur á engan hátt úr því, sem hann var að gagnrýna varðandi bréfaskriftir skattstofanna og vinnubrögð þeirra.
Ég er honum sammála um, að það er ýmislegt, sem þar mætti bæta. Og það hafa núna síðustu árin verið haldnir fastir fundir með skattstjórum og þeim mönnum, sem fást við skatteftirlitið, til þess einmitt að koma við ýmsum lagfæringum í skattkerfinu, og ég held, að þeir menn, sem um það fjalla, viti manna bezt, hvað þar hentar og hvað er líklegast til úrbóta.
Ég tók ekki þessu máli fjandsamlegar í minni ræðu áðan en það að fara fram á það, að hv. n., sem fengi málið til meðferðar, ræddi það við þá menn, sem eru reyndastir í þessum málum og er falið það af löggjafanum að annast yfirstjórn þessara mála, ríkisskattstjóra og skattrannsóknarstjóra, hvort þetta horfði til bóta eða ekki, og ég verð að biðja hv. þm. að afsaka það, að ég gleypi það ekki sem heilagan sannleika, jafnvel þó að hann og hans flokksbræður fullyrði það hér í ræðustól, að það, sem þeir flytja, sé allt til bóta.