11.11.1971
Sameinað þing: 13. fundur, 92. löggjafarþing.
Sjá dálk 1083 í D-deild Alþingistíðinda. (4710)
904. mál, veggjald á Reykjanesbraut
Matthías Á. Mathiesen:
Herra forseti. Út af þessu máli held ég, að dags. 1. jan. 1973 sé augljós, m.a. af því, sem ég sagði og ráðh. endurtók hér áðan, að í bráðabirgðavegáætlun fyrir 1972 sé gert ráð fyrir tekjum af Reykjanesbrautinni allt árið 1972. En ástæðan til þess, að ég kom hér upp aftur, var fullyrðing hv. 2. þm. Reykn. um áform fyrrv. samgrh., að hann hefði hugsað sér þetta dæmi þannig, að Reyknesingar skyldu borga, á meðan þeir hefðu veginn, en Sunnlendingar ekki, þegar að þeim kæmi. Ég vil nú mótmæla þessu og segja, að hér sé vísvitandi farið með rangt mál, því að þegar umr. fóru fram hér á Alþ. 1960 um þennan veg og með hvaða hætti ætti að fjármagna hann, þá komu fram hugmyndir ýmissa manna, m.a. hv. 2. þm. Reykn., um það, að tekið skyldi veggjald til þess að standa undir kostnaðinum. Er sú hugmynd frá hv. 1. þm. Sunnl.? Þegar þessi ákvörðun er tekin um Reykjanesbrautina, liggur ekkert fyrir um það, það liggur ekkert fyrir um það, að þá verði lagt í að leggja varanlegan veg austur yfir fjall til íbúa í Suðurlandskjördæmi, þannig að það, sem hv. 2. þm. Reykn. lætur í skína, að hafi verið hugsun hæstv. 1. þm. Sunnl., fyrrv. samgrh., er algerlega rangt. Ég tel vítavert að fara með slíka hluti um þá menn, sem aflað hafa sér bæði virðingar og trausts fyrir þau störf, sem þeir hafa unnið, eins og hæstv. fyrrv. samgrh. gerði og allir eru sammála um, bæði menn úr flokki hv. 2. þm. Reykn. og svo að sjálfsögðu hans eigin flokki.
Ég ætla ekki að rekja þessa sögu meira hér. Menn geta að sjálfsögðu deilt um það, hvort réttlátt sé að leggja á veggjald eða ekki. Þetta var gert á sínum tíma. Það hefur verið reynt að vinna gegn því, að það verði látið standa um eilífð. Fyrrv. samgrh. markaði stefnuna með því að hækka ekki gjaldið, þegar ástæða var til þess að hækka það. Hann hefði ákvarðað, ef hann hefði farið með völd, að leggja gjaldið niður 1. jan. 1973, og við í stjórnarandstöðunni í dag erum þess fullvissir, að þeir, sem mest hafa barizt gegn þessu gjaldi, muni nú ekki bregðast á örlagastundu.