25.10.1973
Sameinað þing: 7. fundur, 94. löggjafarþing.
Sjá dálk 163 í B-deild Alþingistíðinda. (72)
340. mál, laxveiðileyfi
Fyrirspyrjandi (Jónas Árnason) :
Herra forseti. Ef miðað er við það, sem talið er eðlilegur vinnutími verkamanna, þ. e. a. s. það, sem strangt tiltekið er kallað dagvinnutími, þá lætur nærri, að tekjur verkamanns séu 250 þús. kr. á ári.
Í ágústmánuði nema veiðileyfi fyrir 3 eða 4 daga í Norðurá í Borgafirði samtals a. m. k. ½ millj., 500 þús. kr. Í ágústmánuði s. l. voru bankastjórar og ýmsir fleiri slíkir áhrifamenn í fjármálalífi þjóðarinnar við veiðar í 3 eða 4 daga í Norðurá. Seðlabankinn borgaði veiðileyfin. Bankinn borgaði þarna sem sé upphæð, sem samsvaraði tvöföldum árstekjum verkamanns, til þess að nokkrir helstu áhrifamenn í fjármálalífi þjóðarinnar gætu í 3 eða 4 daga öðlast þá hressingu, sem fylgir því að renna fyrir stórlaxana í Norðurá.
Þessi fsp. mín á þskj. 10 („Hafa einhverjar ríkisstofnanir leyfi til þess skv. lögum eða reglugerðum að kaupa laxveiðileyfi handa starfsmönnum sínum eða þeirra gestum?“) er fram borin til þess að fá það upplýst, hvort gert sé ráð fyrir þessum laxveiðifríðindum í kjarasamningum bankastjóra og annarra slíkra, og einnig, hvort æðstu menn annarra ríkisstofnana njóti þá ekki sams konar fríðinda. Séu hins vegar þessi fríðindi einskorðuð við æðstu menn Seðlabankans, þá vaknar auðvitað sú spurning, hvort til þess liggi einhverjar ástæður, t. d. læknisfræðilegar ástæður, að endilega þurfi að leggja fram af almannafé sem svarar tvöföldum verkamannslaunum sumar eftir sumar, til þess að umræddir bankastjórar geti öðlast þá andlegu og líkamlegu hressingu, sem fylgir því að fást við stórlaxana í Norðurá. Ég segi: sumar eftir sumar, vegna þess að mér er kunnugt, að þessi kostnaðarsama Seðlabankaveiði í Norðurá hafði átt sér stað a. m. k. tvisvar áður, þ. e. í fyrrasumar og í hittiðfyrra sumar.