28.01.1975
Sameinað þing: 32. fundur, 96. löggjafarþing.
Sjá dálk 1386 í B-deild Alþingistíðinda. (1203)
309. mál, þjóðhátíðarmynt
Tómas Árnason:
Herra forseti. Það hefur verið hreyft hér mjög stóru og að mörgu leyti erfiðu máli, þar sem eru lífeyrissjóðamálin.
Það má segja að þróun lífeyrissjóðanna hafi verið að sumu leyti dálítil sorgarsaga. Þessi mál hafa þróast þannig að nú eru líklega starfandi um 104 lífeyrissjóðir í landinu. Það er sýnilegt að ef þessi mál verða ekki samræmd meira en gert hefur verið, þá leiðir þessi starfsemi lífeyrissjóðanna af sér talsvert misræmi í þjóðfélaginu, þó að þeir séu annars almennt góðra gjalda verðir, það er annað mál. Þetta kemur fram í því, sem hér hefur verið lýst í umr., að sumir lífeyrissjóðirnir eru verðtryggðir, aðrir ekki, og þetta leiðir af sér geysilega mikið misrétti þegar að því kemur að sjóðfélagar þurfa að fá greiðslu úr lífeyrissjóði, sérstaklega þegar þeir verða gamlir og þurfa að treysta á það m.a. sér til lífsframfæris. Ég er því þeirrar skoðunar að það sé ákaflega þýðingarmikið að þetta mál fái áfram alvarlega og rækilega athugun og Alþ. reyni að taka á málinu og að sjálfsögðu í samvinnu við þá aðila, sem hlut eiga að máli, að reyna að mjaka því í heppilegri farveg.
Það vakna margar spurningar í sambandi við lífeyrissjóðina. Það er t.d. þessi spurning: Hvaða aðilar í þjóðfélaginu eru þess umkomnir að verðtryggja lífeyrissjóðina, og margt og margt fleira. Ráðstöfunarfé lífeyrissjóðanna er sennilega á þessu ári, þegar þeir hafa greitt öll sín gjöld og allan sinn rekstur, um 5.5–6 milljarðar, a.m.k. 5,5 milljarðar. Það er mikið vandamál hvernig á að ráðstafa þessu fé. Ég er þeirrar skoðunar að það þurfi að gerast með miklu skipulegri hætti en gert hefur verið hingað til.
Í þessum fsp.- tíma vinnst náttúrlega ekki tími til þess að ræða frekar almennt um þessi mál, en ég mundi fagna því ef það gæfist tækifæri til þess að ræða almennt um lífeyrissjóðina hér á Alþ. áður en langt um líður.