12.12.1974
Sameinað þing: 22. fundur, 96. löggjafarþing.
Sjá dálk 704 í B-deild Alþingistíðinda. (610)
Umræður utan dagskrár
Sverrir Hermannsson:
Herra forseti. Ég vil taka undir það með hv. 2. þm. Austurl., að ég felli mig hreint ekki við það, að ræðutíminn í svo mikilvægu máli sem hér um ræðir sé skorinn niður með þessum hætti. Ég veitti því ekki athygli, þegar hæstv. forseti kvað upp úr um þetta, en ég kvartaði undan því margsinnis undir stjórn Eysteins Jónssonar á sínum tíma, að hann stóð höggréttur með skeiðklukku í hendinni og skók skellu að mönnum í tíma og ótíma. Þetta vil ég biðja hæstv. forseta að athuga sérstaklega.
Það kom í ljós, að fyrir utan það sem hv. þm. 1. landsk. taldi ástæðu til að vekja athygli á þessu máli með því að koma hér upp, þá var aðalerindi hans að einhverjir kunningjar hans á smábát, sem ekki ná vopnum sínum annars staðar, eru á svingli við strendur landsins, og hann taldi þess vegna eðlilegt að þeir fengju að veiða norður í Húnaflóa. Og í leiðinni fór hann einhverjum orðum um það að lokað hefði verið Faxaflóa. Ég vil benda á, að þetta kemur því máli ekkert við sem hér um ræðir og hann notaði sér sem tækifæri til að standa upp út af kunningja sínum á þessum smábát. Annað mál er að líta sérstaklega á hans nauðsyn.
Hv. 8. landsk., Sighvatur Björgvinsson, sagði að meginatriðið væri það, sem kæmi fram í einhverju áliti borgardómara. Hvenær gafst þessum hv. borgardómara alræðisvald? Hvenær tók hann upp á því að segja upp lög hér á landi? Það er auðvitað ekkert meginatriði, þótt einhver borgardómari setji fram eitthvert álit. Meginatriðið er hvað er rétt og ekki síst hvað er sanngjarnt og eðlilegt í þessu tilfelli.
Lúðvík Jósepsson, hv. 2. þm. Austurl., lét það í ljós að þetta væri hættuleg og röng stefna, að binda þetta tvennt saman, og lét eiginlega að því liggja að hér væri um nýja stefnu að ræða. Ég vil benda á það, að í lögum frá 1938, um Síldarverksmiðjur ríkisins, segir svo í 1. gr., með leyfi hæstv. forseta, sem byrjaður er nú að skaka skellu sína: „Hver sá, er reisa vill eða stækka síldarverksmiðju hér á landi, skal hafa til þess leyfi ríkisstj.“ Þetta er bundið í lögum. Svo er að því gætandi hvort hv. þm. hefur ekki kynnt sér þetta, hefur kannske byggt og stækkað verksmiðju t.d. í Neskaupstað án leyfis.
Ég vil ljúka máli mínu aðeins þetta: Þetta er ekki geðfellt í sjálfu sér að þurfa að grípa til þessara aðgerða sem gert hefur verið. En hver er undirstaðan í þeim reglum sem við höfum sett okkur í sambandi við veiðar og nýtingu fiskstofnanna? Undirstaðan er vitanlega tillit til báta, stærða og gerða þeirra, stærða og gerða veiðarfæranna og að það sé tekið sérstakt tillit til landssvæðanna. Ég var ekki ánægður með innihald þeirra reglna, sem settar voru, þó að ég félli mig við þær að sinni. Ég taldi að það þyrfti að stjórna þessu miklu lipurlegar en gert er. En eftir sem áður er þetta meginundirstaða málsins eins og það liggur fyrir, og fyrir því er það að til þessara ráða er gripið og fjarri lagi, að hér sé verið að beita einhverjum ofsóknum gegn einhverjum lögfræðingum úr Reykjavík, sem langar til þess að græða fé, af því að þeir höfðu frétt, að þarna væri stórgróði á ferðinni hjá öðrum rækjuverksmiðjum. Ekkert sambærilegt er það heldur að lítið byggðarlag eins og Djúpavík, sem áður hefur fengist við nýtingu þessa sjávarafla, nái aðeins vopnum sínum með einum litlum bát, sem aðeins sækir í fjörðinn. Á allt þetta ber að líta. Um þetta höfum við verið sammála hér á hv. Alþ., að á þessi sérstöku skilyrði þyrfti að líta hverju sinni. Og þó að manni sé það ekki skapfellt eða öllu heldur mjög óskapfellilegt að setja slík ákvæði eins og um getur í því frv., sem lagt hefur verið fram, til laga um að það haldist í hendur vinnsla og veiðar, þá brýtur hér nauðsyn lög.