Steingrímur J. Sigfússon
:
Herra forseti. Ég hefði talið hollt til íhugunar að fara aðeins yfir þessi ákvæði þingskapanna um andsvör því að mér finnst ekki gott þegar aðrir ræðumenn hafa beðið um orðið að andsvaraskipti gangi þannig til að þeir sem veitt hafa eitt andsvar geti síðan þagnað, síðan hefjast orðaskipti milli ræðumanns og næsta andsvaranda en þá kemur sá sem fyrr var búinn að nýta rétt sinn aftur inn í umræðuna. Ég hef ekki séð þetta framkvæmt svona áður og hélt að venjan væri að ljúka orðaskiptum milli þess sem fyrst beiðir andsvars og ræðumanns og síðan milli þess næsta og svo koll af kolli meðan tíminn leyfir í 15 mínútur. En ekki fleiri orð um það.
Herra forseti. Ég ætla ekki að hafa mörg orð um þetta frv. Ég vil greiða götu þess í gegnum þingið vegna þess að það lagfærir meingallað fyrirkomulag sem hæstv. ríkisstjórn lögfesti í vetur. Ég vil líka gera það fyrst og fremst vegna þess að þetta tengist nýgerðum kjarasamningum og þá ber að efna og auðvitað er skylda ríkisvaldsins að tryggja að svo sé.
Ég er hins vegar andvígur því fyrirkomulagi sem hér er í lögum og get ekki greitt því atkvæði mitt af þeirri einföldu ástæðu að ég barðist hart gegn því að eldri lög um ríkisábyrgð á launum við gjaldþrot fyrirtækja yrðu eyðilögð með þeim hætti sem hér var gert af hæstv. ríkisstjórn sl. vetur. Ég hef ekki skipt um skoðun í þeim efnum. Ég er jafnandvígur því að þessum byrðum sé við núverandi aðstæður velt yfir á atvinnulífið. En ég mun hins vegar ekki leggja stein í götu þess að unnt sé að uppfylla ákvæði kjarasamninga í þessu efni.
Ég hlýt þó að taka fram að mér er sérstakt fagnaðarefni að þó svo að þessar byrðar hvíli á herðum atvinnulífsins, launafólksins í landinu og fyrirtækjanna, er á nýjan leik tekið inn í sjóðinn og viðurkenndar kröfur vegna vangoldinna lífeyrisiðgjalda. Ég kveið því sem upp mundi hefjast ef hefði átt að vísa frá réttmætum kröfum lífeyrissjóðanna af þessu tagi og það hefði augljóstlega haft stóralvarleg áhrif á samskipti lífeyrissjóðanna í landinu við fyrirtækin, sérstaklega þau þeirra sem eiga í erfiðleikum. Það liggur í hlutarins eðli að lífeyrissjóðirnir hefðu þurft að ganga miklu harðar fram við innheimtu á öllum gjaldföllnum kröfum og ganga fyrr og harðar að fyrirtækjunum en ella er. Það þarf ekki flókna röksemdafærslu til að skilja hvers vegna þetta er mikilvægt af þeim sökum.
Auðvitað er þetta einnig mikilvægt vegna þess að lífeyrissjóðirnir eru upp til hópa svo illa staddir fjárhagslega að þeir mega ekki við því að verða fyrir áföllum af því tagi sem orðið getur við gjaldþrot stórra fyrirtækja þar sem vangoldin lífeyrisiðgjöld skipta stórum upphæðum.
Um þá þrætu, sem hefur lítillega farið fram um það hvort nauðsynlegt sé að setja lög í þessu sambandi eða ekki, segi ég bara þetta: Ég skil ekki hvers vegna menn halda áfram að þræta um slíkt þegar viðurkennt er að vafi geti leikið á því að fullnægjandi lagastoð sé fyrir hendi. Ég hélt að það væri svo sjálfsögð vinnuregla að beita við svona aðstæður að leiki nokkur minnsti vafi á því að fullnægjandi lagastoð sé fyrir hendi þá er úr því bætt. Ég þarf ekki flóknari röksemdarfærslu til en þetta til þess að vera sannfærður um að það er auðvitað rétt að flytja hér frv. og ganga tryggilega frá því með lögum að unnt sé að uppfylla ákvæði kjarasamninga.
Herra forseti. Ég hefði talið hollt til íhugunar að fara aðeins yfir þessi ákvæði þingskapanna um andsvör því að mér finnst ekki gott þegar aðrir ræðumenn hafa beðið um orðið að andsvaraskipti gangi þannig til að þeir sem veitt hafa eitt andsvar geti síðan þagnað, síðan hefjast orðaskipti milli ræðumanns og næsta andsvaranda en þá kemur sá sem fyrr var búinn að nýta rétt sinn aftur inn í umræðuna. Ég hef ekki séð þetta framkvæmt svona áður og hélt að venjan væri að ljúka orðaskiptum milli þess sem fyrst beiðir andsvars og ræðumanns og síðan milli þess næsta og svo koll af kolli meðan tíminn leyfir í 15 mínútur. En ekki fleiri orð um það.
Herra forseti. Ég ætla ekki að hafa mörg orð um þetta frv. Ég vil greiða götu þess í gegnum þingið vegna þess að það lagfærir meingallað fyrirkomulag sem hæstv. ríkisstjórn lögfesti í vetur. Ég vil líka gera það fyrst og fremst vegna þess að þetta tengist nýgerðum kjarasamningum og þá ber að efna og auðvitað er skylda ríkisvaldsins að tryggja að svo sé.
Ég er hins vegar andvígur því fyrirkomulagi sem hér er í lögum og get ekki greitt því atkvæði mitt af þeirri einföldu ástæðu að ég barðist hart gegn því að eldri lög um ríkisábyrgð á launum við gjaldþrot fyrirtækja yrðu eyðilögð með þeim hætti sem hér var gert af hæstv. ríkisstjórn sl. vetur. Ég hef ekki skipt um skoðun í þeim efnum. Ég er jafnandvígur því að þessum byrðum sé við núverandi aðstæður velt yfir á atvinnulífið. En ég mun hins vegar ekki leggja stein í götu þess að unnt sé að uppfylla ákvæði kjarasamninga í þessu efni.
Ég hlýt þó að taka fram að mér er sérstakt fagnaðarefni að þó svo að þessar byrðar hvíli á herðum atvinnulífsins, launafólksins í landinu og fyrirtækjanna, er á nýjan leik tekið inn í sjóðinn og viðurkenndar kröfur vegna vangoldinna lífeyrisiðgjalda. Ég kveið því sem upp mundi hefjast ef hefði átt að vísa frá réttmætum kröfum lífeyrissjóðanna af þessu tagi og það hefði augljóstlega haft stóralvarleg áhrif á samskipti lífeyrissjóðanna í landinu við fyrirtækin, sérstaklega þau þeirra sem eiga í erfiðleikum. Það liggur í hlutarins eðli að lífeyrissjóðirnir hefðu þurft að ganga miklu harðar fram við innheimtu á öllum gjaldföllnum kröfum og ganga fyrr og harðar að fyrirtækjunum en ella er. Það þarf ekki flókna röksemdafærslu til að skilja hvers vegna þetta er mikilvægt af þeim sökum.
Auðvitað er þetta einnig mikilvægt vegna þess að lífeyrissjóðirnir eru upp til hópa svo illa staddir fjárhagslega að þeir mega ekki við því að verða fyrir áföllum af því tagi sem orðið getur við gjaldþrot stórra fyrirtækja þar sem vangoldin lífeyrisiðgjöld skipta stórum upphæðum.
Um þá þrætu, sem hefur lítillega farið fram um það hvort nauðsynlegt sé að setja lög í þessu sambandi eða ekki, segi ég bara þetta: Ég skil ekki hvers vegna menn halda áfram að þræta um slíkt þegar viðurkennt er að vafi geti leikið á því að fullnægjandi lagastoð sé fyrir hendi. Ég hélt að það væri svo sjálfsögð vinnuregla að beita við svona aðstæður að leiki nokkur minnsti vafi á því að fullnægjandi lagastoð sé fyrir hendi þá er úr því bætt. Ég þarf ekki flóknari röksemdarfærslu til en þetta til þess að vera sannfærður um að það er auðvitað rétt að flytja hér frv. og ganga tryggilega frá því með lögum að unnt sé að uppfylla ákvæði kjarasamninga.