Árni Johnsen
:
Virðulegi forseti. Þó hér sé deilt um samræmingu innan ákveðinna starfsstétta, þá snýst málið fyrst og fremst um kjör. Og það er ekki hægt að segja að kjaramál hjúkrunarfólks sé nauðaeinföld. Það má segja að kjör hjúkrunarfólks séu nauðaómerkileg svo lág sem þau eru miðað við mikilvægi og ábyrgð starfsins og um það snýst þetta mál.
Það eru lág kjör hjá hjúkrunarfólki hvernig sem á málið er litið. Á sínum tíma var reynt að lagfæra kjör hjúkrunarfólks með því að greiða dagvistun barna hjúkrunarfræðinga og það er gert. Hvers eiga þeir hjúkrunarfræðingar að gjalda sem ekki eiga börn? Ekki hafa þeir kjarabót af því þannig að samræmi er ekki þar frekar en í ýmsum öðrum þáttum þessa máls.
Það má deila um umfang menntunar hjúkrunarfræðinga og ljósmæðra. Á sínum tíma var nám ljósmæðra eitt ár, fór síðan í tvö ár og nám hjúkrunarfræðinga var um árabil þriggja ára nám. Nú hefur nám ljósmæðra lengst tífalt. Það er 10 ára nám stúdentspróf, háskólapróf og svo tvö ár í viðbót eftir hjúkrunarfræðinganám. Um þetta má deila. Tíu sinnum lengra nám. Það má ræða um það hvað það sé skynsamlegt. Sama er að segja um nám hjúkrunarfræðinga sem er 8 ára nám í stað þriggja til langs tíma.
Ef ég man rétt, þá eru nær 2.000 menntaðir hjúkrunarfræðingar í landinu en um það bil helmingur þeirra starfar við sitt fag og ástæðan er einfaldlega léleg kjör. Þarna ber allt að sama brunni. Hjúkrunarfræðingar og ljósmæður eru má segja vírbundnir starfsmenn í hinu opinbera kerfi. Og það gerir auðvitað erfiðara um vik eins og fram kom hjá hæstv. forsrh. að rétta kjör hjúkrunarfólks, en í eðlilegri viðmiðun þess, virðulegi forseti, við önnur störf, í eðlilegri viðmiðun hjúkrunarfólks við önnur störf þá er ástæða til þess að tekið sé málinu og mikilvægt að taka á sérstöðu þess.
Virðulegi forseti. Þó hér sé deilt um samræmingu innan ákveðinna starfsstétta, þá snýst málið fyrst og fremst um kjör. Og það er ekki hægt að segja að kjaramál hjúkrunarfólks sé nauðaeinföld. Það má segja að kjör hjúkrunarfólks séu nauðaómerkileg svo lág sem þau eru miðað við mikilvægi og ábyrgð starfsins og um það snýst þetta mál.
Það eru lág kjör hjá hjúkrunarfólki hvernig sem á málið er litið. Á sínum tíma var reynt að lagfæra kjör hjúkrunarfólks með því að greiða dagvistun barna hjúkrunarfræðinga og það er gert. Hvers eiga þeir hjúkrunarfræðingar að gjalda sem ekki eiga börn? Ekki hafa þeir kjarabót af því þannig að samræmi er ekki þar frekar en í ýmsum öðrum þáttum þessa máls.
Það má deila um umfang menntunar hjúkrunarfræðinga og ljósmæðra. Á sínum tíma var nám ljósmæðra eitt ár, fór síðan í tvö ár og nám hjúkrunarfræðinga var um árabil þriggja ára nám. Nú hefur nám ljósmæðra lengst tífalt. Það er 10 ára nám stúdentspróf, háskólapróf og svo tvö ár í viðbót eftir hjúkrunarfræðinganám. Um þetta má deila. Tíu sinnum lengra nám. Það má ræða um það hvað það sé skynsamlegt. Sama er að segja um nám hjúkrunarfræðinga sem er 8 ára nám í stað þriggja til langs tíma.
Ef ég man rétt, þá eru nær 2.000 menntaðir hjúkrunarfræðingar í landinu en um það bil helmingur þeirra starfar við sitt fag og ástæðan er einfaldlega léleg kjör. Þarna ber allt að sama brunni. Hjúkrunarfræðingar og ljósmæður eru má segja vírbundnir starfsmenn í hinu opinbera kerfi. Og það gerir auðvitað erfiðara um vik eins og fram kom hjá hæstv. forsrh. að rétta kjör hjúkrunarfólks, en í eðlilegri viðmiðun þess, virðulegi forseti, við önnur störf, í eðlilegri viðmiðun hjúkrunarfólks við önnur störf þá er ástæða til þess að tekið sé málinu og mikilvægt að taka á sérstöðu þess.