Ingibjörg Pálmadóttir
:
Virðulegi forseti. Það er nú orðið nokkuð langt síðan mælt var fyrir þessari þáltill. um ólympíska hnefaleika, en það gerði hv. flm. Kristinn H. Gunnarsson en auk hans er Ingi Björn Albertsson á þessari þáltill.
Það kom æðimargt fram í máli hans sem vert væri að rifja upp þó langt sé um liðið og erfitt að hefja þessa umræðu aftur nú eftir hvað --- ég held að það sé mánuður síðan umræða var hér í þinginu. ( KHG: Meira.) Meira, segir hv. flm.
Það kemur fram í greinargerð með þessari tillögu að það sé mikill munur á ólympískum hnefaleikum og þeim hefðbundnu hnefaleikum sem við þekkjum. Það kemur fram þar einmitt að í ólympískum hnefaleikum séu aðeins þrjár lotur en í hefðbundnum séu það 12 lotur, þannig að það sé ekki hægt að rota viðkomandi, ef ég skil það rétt, nema þrisvar sinnum í hinum ólympísku og auk þess sem menn verja höfuð sitt með hlífðarhjálmum í ólympískum hnefaleikum.
Það var mjög ítarleg framsaga hjá hv. þm. Kristni H. Gunnarssyni eins og hans er von og vísa um þetta ,,mikilvæga mál``. Ég segi það nú svona innan gæsalappa, ,,mikilvæga mál``, en eftir því sem fjölmiðlar hafa fjallað um þetta gæti maður ímyndað það að þetta væri stórmál því að fá mál hafa fengið jafnmikla umfjöllun í fjölmiðlum og þessi tillaga um ólympíska hnefaleika nema ef væri Hrafnsmálið sem hefur kannski tekið örlítið meira pláss í fjölmiðlum en þetta þannig að maður gæti ímyndað sér að hérna væri hið mesta þjóðþrifamál á ferðinni. Það kom fram í framsögu hv. þm. að 140 lönd sendu keppendur í ólympíska hnefaleika og allt upp í 450 keppendur sem kepptu. Mér fannst það eiginlega koma fram í máli hv. flm. að það væri nú svona hálfpúkó að Íslendingar tækju ekki þátt í þessari merkilegu íþrótt og fannst mér það vera spurning hvort honum gæti fundist það púkó þó við tækjum ekki þátt í þessari íþrótt, þar sem honum finnst ekkert endilega að við þurfum að taka þátt í öllum mögulegum erlendum samskiptum sem kannski skipta okkur stundum meira máli en þessi ákveðna íþróttagrein.
Góð íþrótt er gulli betri, segir gamall málsháttur og hver íþrótt hefur sín markmið. Íþróttir efla líkama og sál eins og kunnugt er, ýmist sem hópíþróttir eða einstaklingsíþróttir og markmiðin eru margs konar. Markmiðin geta verið þau að koma bolta í mark eða keppa við klukkuna í hlaupum eða sundi og það getur líka verið markmið að sýna fegurð og mýkt o.s.frv. En hvert er markmið hnefaleikanna sem slíkra? Ég vona að ég fái skýr svör við því hjá hv. flm. Frá mínum sjónarhóli séð er markmiðið að rota einstaklinginn. Og ég hef ekki séð hingað til konur stunda þessa íþrótt sem skiptir kannski ekki höfuðmáli og langar ekkert sérstaklega að sjá konur stunda hnefaleika, hvorki ólympíska né hefðbundna með 12 lotum. Það er ekki þess vegna en þetta er klassísk karlmannaíþrótt. Og það er sannað mál að karlmenn eru árásargjarnari en konur almennt og ég held að þessi íþrótt sé til að hvetja til árásargirni. Ég hef oft horft á bæði ólympíska og hefðbundna hnefaleika í sjónvarpi og mér finnst alveg makalaust að sjá þetta og heyra í áhorfendum þegar er búið að kýla keppandann kaldan og hann liggur þarna rotaður, þá kalla menn: Fallegt! Fallegt! Stórkostlegt! Mér finnst þetta merkilegt fegurðarskyn vegna þess að við erum nú að tala um að íþróttir yfirleitt séu fallegar, en þetta er auðvitað eins og allt annað háð smekk einstaklinga. Mér finnst þetta ekki smekkleg íþrótt sem slík.
Það kom fram í máli hv. þm. þegar hann mælti fyrir þessari tillögu að það verða tiltölulega ekki meiri slys í þessari íþrótt en öðrum íþróttagreinum. Ég veit að hann er vel lesinn í þessum málum og kann að vera að þetta sé allt saman rétt. En það er ekki alveg sama hvar menn slasast í íþróttum. Algengustu slys í þessari íþrótt eru höfuðmeiðsli og eftir höfðinu dansa limirnir þannig að það er mikilvægt að toppstykkið sé í lagi og slys á höfði eru oftast óbætanleg séu þau mikil. Mér finnst þetta alla vega ekki mjög áríðandi mál og ekkert forgangsmál í íþróttum almennt að hér verði hafnir hnefaleikar að nýju.
Svo er það annað sem ég hef svolítið fylgst með. Ég hef mjög mikinn áhuga fyrir íþróttum almennt og fylgist mjög vel með íþróttum af því að ég tel að íþróttir séu mikilvægar, bæði fyrir unga og aldna og hef oft talað um íþróttir á hinu háa Alþingi, að börn eru sífellt að skapa sér fyrirmyndir með íþróttum og þau sjá fræga íþróttamenn og reyna að líkja eftir þeim. Ef við komum t.d. í Borgarnes eða Stykkishólm, þá er körfuboltakarfa fyrir utan alla bílskúra og öll hús vegna þess að þar er körfuboltinn í hávegum hafður og flest börn og unglingar leika er í körfubolta. Ef við aftur á móti komum á Akranes, þá sjáum við alls staðar fótboltavelli og börn og unglinga vera að leika sér í fótbolta vegna þess að það eru frægir fótboltagarpar á Akranesi. Ef við komum inn í Hafnarfjörð, þá sjáum við börn og unglinga vera alls staðar í handknattleik. Segjum svo, við erum nú mjög sterkir Íslendingar, íslenskir karlmenn eru afskaplega sterkir sem hefur sannast í gegnum tíðina, þá munum við náttúrlega ná alveg geysilegum árangri í þessari grein og ég sé fyrir mér að það verði þá fyrirmyndin að börn og unglingar standi í þessum kýlingum og það er einmitt sú fyrirmynd sem mig langar ekkert að sjá. Og ég minni bara á það að góð íþrótt er gulli betri en ég efast um ágæti þessarar íþróttar.
Virðulegi forseti. Það er nú orðið nokkuð langt síðan mælt var fyrir þessari þáltill. um ólympíska hnefaleika, en það gerði hv. flm. Kristinn H. Gunnarsson en auk hans er Ingi Björn Albertsson á þessari þáltill.
Það kom æðimargt fram í máli hans sem vert væri að rifja upp þó langt sé um liðið og erfitt að hefja þessa umræðu aftur nú eftir hvað --- ég held að það sé mánuður síðan umræða var hér í þinginu. ( KHG: Meira.) Meira, segir hv. flm.
Það kemur fram í greinargerð með þessari tillögu að það sé mikill munur á ólympískum hnefaleikum og þeim hefðbundnu hnefaleikum sem við þekkjum. Það kemur fram þar einmitt að í ólympískum hnefaleikum séu aðeins þrjár lotur en í hefðbundnum séu það 12 lotur, þannig að það sé ekki hægt að rota viðkomandi, ef ég skil það rétt, nema þrisvar sinnum í hinum ólympísku og auk þess sem menn verja höfuð sitt með hlífðarhjálmum í ólympískum hnefaleikum.
Það var mjög ítarleg framsaga hjá hv. þm. Kristni H. Gunnarssyni eins og hans er von og vísa um þetta ,,mikilvæga mál``. Ég segi það nú svona innan gæsalappa, ,,mikilvæga mál``, en eftir því sem fjölmiðlar hafa fjallað um þetta gæti maður ímyndað það að þetta væri stórmál því að fá mál hafa fengið jafnmikla umfjöllun í fjölmiðlum og þessi tillaga um ólympíska hnefaleika nema ef væri Hrafnsmálið sem hefur kannski tekið örlítið meira pláss í fjölmiðlum en þetta þannig að maður gæti ímyndað sér að hérna væri hið mesta þjóðþrifamál á ferðinni. Það kom fram í framsögu hv. þm. að 140 lönd sendu keppendur í ólympíska hnefaleika og allt upp í 450 keppendur sem kepptu. Mér fannst það eiginlega koma fram í máli hv. flm. að það væri nú svona hálfpúkó að Íslendingar tækju ekki þátt í þessari merkilegu íþrótt og fannst mér það vera spurning hvort honum gæti fundist það púkó þó við tækjum ekki þátt í þessari íþrótt, þar sem honum finnst ekkert endilega að við þurfum að taka þátt í öllum mögulegum erlendum samskiptum sem kannski skipta okkur stundum meira máli en þessi ákveðna íþróttagrein.
Góð íþrótt er gulli betri, segir gamall málsháttur og hver íþrótt hefur sín markmið. Íþróttir efla líkama og sál eins og kunnugt er, ýmist sem hópíþróttir eða einstaklingsíþróttir og markmiðin eru margs konar. Markmiðin geta verið þau að koma bolta í mark eða keppa við klukkuna í hlaupum eða sundi og það getur líka verið markmið að sýna fegurð og mýkt o.s.frv. En hvert er markmið hnefaleikanna sem slíkra? Ég vona að ég fái skýr svör við því hjá hv. flm. Frá mínum sjónarhóli séð er markmiðið að rota einstaklinginn. Og ég hef ekki séð hingað til konur stunda þessa íþrótt sem skiptir kannski ekki höfuðmáli og langar ekkert sérstaklega að sjá konur stunda hnefaleika, hvorki ólympíska né hefðbundna með 12 lotum. Það er ekki þess vegna en þetta er klassísk karlmannaíþrótt. Og það er sannað mál að karlmenn eru árásargjarnari en konur almennt og ég held að þessi íþrótt sé til að hvetja til árásargirni. Ég hef oft horft á bæði ólympíska og hefðbundna hnefaleika í sjónvarpi og mér finnst alveg makalaust að sjá þetta og heyra í áhorfendum þegar er búið að kýla keppandann kaldan og hann liggur þarna rotaður, þá kalla menn: Fallegt! Fallegt! Stórkostlegt! Mér finnst þetta merkilegt fegurðarskyn vegna þess að við erum nú að tala um að íþróttir yfirleitt séu fallegar, en þetta er auðvitað eins og allt annað háð smekk einstaklinga. Mér finnst þetta ekki smekkleg íþrótt sem slík.
Það kom fram í máli hv. þm. þegar hann mælti fyrir þessari tillögu að það verða tiltölulega ekki meiri slys í þessari íþrótt en öðrum íþróttagreinum. Ég veit að hann er vel lesinn í þessum málum og kann að vera að þetta sé allt saman rétt. En það er ekki alveg sama hvar menn slasast í íþróttum. Algengustu slys í þessari íþrótt eru höfuðmeiðsli og eftir höfðinu dansa limirnir þannig að það er mikilvægt að toppstykkið sé í lagi og slys á höfði eru oftast óbætanleg séu þau mikil. Mér finnst þetta alla vega ekki mjög áríðandi mál og ekkert forgangsmál í íþróttum almennt að hér verði hafnir hnefaleikar að nýju.
Svo er það annað sem ég hef svolítið fylgst með. Ég hef mjög mikinn áhuga fyrir íþróttum almennt og fylgist mjög vel með íþróttum af því að ég tel að íþróttir séu mikilvægar, bæði fyrir unga og aldna og hef oft talað um íþróttir á hinu háa Alþingi, að börn eru sífellt að skapa sér fyrirmyndir með íþróttum og þau sjá fræga íþróttamenn og reyna að líkja eftir þeim. Ef við komum t.d. í Borgarnes eða Stykkishólm, þá er körfuboltakarfa fyrir utan alla bílskúra og öll hús vegna þess að þar er körfuboltinn í hávegum hafður og flest börn og unglingar leika er í körfubolta. Ef við aftur á móti komum á Akranes, þá sjáum við alls staðar fótboltavelli og börn og unglinga vera að leika sér í fótbolta vegna þess að það eru frægir fótboltagarpar á Akranesi. Ef við komum inn í Hafnarfjörð, þá sjáum við börn og unglinga vera alls staðar í handknattleik. Segjum svo, við erum nú mjög sterkir Íslendingar, íslenskir karlmenn eru afskaplega sterkir sem hefur sannast í gegnum tíðina, þá munum við náttúrlega ná alveg geysilegum árangri í þessari grein og ég sé fyrir mér að það verði þá fyrirmyndin að börn og unglingar standi í þessum kýlingum og það er einmitt sú fyrirmynd sem mig langar ekkert að sjá. Og ég minni bara á það að góð íþrótt er gulli betri en ég efast um ágæti þessarar íþróttar.