Virðulegi forseti. Ég mæli fyrir þáltill. um opnun sendiráðs í Peking og viðskiptaskrifstofu í Suður-Kína og sameiningu sendiráða í Evrópu.
Tilllögugreinin liggur að sama máli og ástæðurnar eru fyrst og fremst þær að Íslendingar þurfa mjög svo á því að halda að styrkja stöðu sína á erlendum mörkuðum bæði til að selja vörur sínar, framleiðslu og hugvit. Í Kína, þar sem fjórðungur mannkyns býr, eru nú tvímælalaust miklir möguleikar til árangurs á þessum sviðum.
Kínverska samfélagið hefur um langt árabil verið tiltölulega einangrað og sjálfu sér nógt um marga hluti en nú á sér stað mikil umbylting í þessu fjölmennasta ríki jarðar og sú umbylting gæti þjónað framtíðarmöguleikum og hagsmunum Íslendinga tvímælalaust að mínu mati.
Kínverska samfélagið siglir nú hraðbyri frá miðstýringu til markaðssetningar að hætti heimamanna því sú breyting á sér stað innan frá og virðist ganga allvel fyrir sig að dyr séu opnaðar með nýjum hætti til framfara og framkvæmda. Það er mikill skortur á svokallaðri nútímaþekkingu sem kannski má þá tengja hinum vestrænu samfélögum í Kína og kemur m.a. ugglaust til vegna þess að um nokkurt árabil var framhaldsmenntun stöðvuð í Kína en fór síðan á skrið aftur og þeir kínverskir menntamenn sem nú eru sérfræðingar hvort sem er á sviði rannsókna eða verkfræði eða annarra þátta eru tiltölulega ungir að árum. Þeir hafa kannski 7--10 ára starfsreynslu þeir elstu og það undirstrikar auðvitað ástæðuna fyrir því hvers vegna kínverska samfélagið eða kínversk stjórnvöld leita nú mjög grannt eftir samvinnu við aðrar þjóðir og leita eftir þekkingu frá öðrum þjóðum. Í Kína á sér stað ákveðið átak í uppbyggingu atvinnulífs og hagkerfis á þann hátt að kínversk stjórnvöld bjóða erlendum aðilum sem vilja fjárfesta í Kína í framkvæmdum eða fyrirtækjum helmings hlutdeild í stofnkostnaði og eignaraðild. Þetta hefur borið góðan árangur og margt nýtt hefur komið fram á þessum vettvangi í Kína. Það er áberandi að þær þjóðir sem hraðast hafa siglt inn á þennan markað fjórðungs mannkyns eru Danir, Þjóðverjar og Bretar. Íslendingar koma þar líka við sögu með nýstofnuðu fyrirtæki í Guangzhou í héraðinu Gunagdong í Suður-Kína og það sýnir að það er búið að opna dyrnar og plægja jarðveginn fyrir frekari átök ef menn hafa vilja og getu til að takast á við slík verkefni og horfa til framtíðarinnar með það í huga að vilja tryggja stöðu og möguleika Íslendinga.
Það er kannski mikið í lagt að ætla samhliða að opna sendiráð í Peking og viðskiptaskrifstofu í Suður-Kína en ástæðan er fyrst og fremst sú að landið er stórt og þar eru misjafnar aðstæður. Formsins vegna væri ugglaust nauðsynlegt að hafa sendiráð eða viðskiptaskrifstofu í Peking en það er líka jafnljóst að það eru ekki síður rök fyrir því að hnýta upp slíkt einnig í Suður-Kína þar sem mest er umbylting og mest uppbygging á sér stað. Þetta er nánast á öllum sviðum kínverska þjóðlífsins í öllum atvinnugreinum hvort sem er til lands eða sjávar. Það er ótrúlegt og forvitnilegt að fylgjast með því af eigin raun í þessu stóra landi hvernig menn eru að sníða sér nýjan stakk, með breyttum viðhorfum inn í framtíðina.
Kínverska samfélagið hefur löngum verið þekkt fyrir nægjusemi og iðjusemi. Það segir okkur e.t.v. sína sögu að laun í Kína eru mjög lág miðað við það sem við þekkjum á Vesturlöndum. Verkamannalaun hjá almennum fyrirtækjum til að mynda í Suður-Kína eru 2.000--4.000 kr. á mánuði. Laun stjórnenda eru kannski 8.000--10.000 kr. ísl. á mánuði og það er auðvitað á þessum grunni sem kínverska samfélagið á eftir að byggja sig sterkt upp í aukinni tæknivæðingu á nútímahátt. Það er kannski þess vegna sem það eru miklir möguleikar fyrir þjóð eins og Íslendinga til að takast á við þau verkefni sem þar bjóðast og þá möguleika til markaðssetningar fyrir það sem ég gat um fyrr, íslenska framleiðslu og íslenskt hugvit.
Það var lögð fram þáltill. fyrir einu eða tveimur árum í Alþingi um opnun sendiráðs í Japan. Niðurstaða þeirrar könnunar var sú að það væri betur farið í höndum hagsmunaaðila að sinna þeim þáttum sem
sendiráð og viðskiptaskrifstofur ættu að framkvæma ella heldur en opna þar formlegt sendiráð af hálfu íslenskra stjórnvalda auk þess sem það væri þá aukinn kostnaður sem skilaði sér ekki nema að vissu marki.
Ég er alveg sammála því að niðurstaðan varðandi Japan er ekki óskynsamleg. En ef maður leggur þessi tvö ríki saman af þessu tilefni, Kína og Japan þá er það eins og dagur og nótt. Japan er eitthvert skipulagðasta ríki veraldar í framleiðslu, allri stýringu, bæði inn og út úr landinu og þar er allt í mjög föstum skorðum og mjög markvisst unnið. Svo markvisst að það eru ekki dæmi um neitt líkt því annars staðar í heiminum. Kína hins vegar er má segja galopið. Þar er minnst skipulagning nema ef vera skyldi í sumum ríkjum Afríku, minnst skipulagning til átaka og uppbyggingar eins og kínversk stjórnvöld hafa ákveðið að framkvæma bæði atvinnulega séð og félagslega séð á uppbyggingu húsnæðis fyrir atvinnurekstur og íbúa þessa fjölmenna ríkis.
Þess vegna mælir allt með því að mati flm. þessarar tillögu, sem auk mín eru Guðjón Guðmundsson, Árni R. Árnason og Egill Jónsson, að ganga til þess að opna viðskiptaleiðir við kínverska stórveldið sem í framtíðinni að mínu mati á eftir að verða mikill og merkilegur risi á alls konar vettvangi í framleiðslu og markaðsmálum. Það liggur fyrir það dæmi sem ég nefndi varðandi stofnun verksmiðju í Guangzhou. Það liggur fyrir að íslenskir aðilar eru að leita hófanna um að taka að sér verkefni á sviði hönnunar í vegagerð, í hönnun vegagerðarmannvirkja, það liggur fyrir að íslenskir aðilar eru að kanna möguleika á framleiðslu á íslenskum húsgögnum eftir íslenska hönnuði í Kína og það ræður auðvitað mestu um leitina eftir því að þar er hægt að hafa 20 menn í vinnu á móti einum á Íslandi. Menn vilja ugglaust freista þess að markaðssetja á svo stóru svæði og í gegnum svo hagkvæman kost því heimurinn minnkar snarlega. Nú geta menn unnið að einu fyrirtæki allan sólarhringinn þó þeir séu á mörgum stöðum á jörðinni. Þeir ljúka vinnu klukkan sjö í tölvunni í Kína og þá tekur tölvan í Danmörku við og síðan klukkan sjö að morgni næsta dags getur tölvan í Los Angeles haldið áfram rekstri þessa eina fyrirtækis.
Það er til að mynda fróðlegt að sjá hvernig fyrirtæki í Hong Kong, sem eru lykillinn að miklum vaxtarbroddum í Kína, stilla upp þessum vinnubrögðum og sigla hraðbyri til árangurs. Það má kannski segja að ef maður ber saman Evrópu og Asíu að þar hafi Hong Kong náð ákveðnu forskoti varðandi uppbyggingu og nýtingu á mannafla og möguleikum sem hefur háð Evrópu í uppbyggingu iðnaðar við dýrari kost og miklar aðstæður.
Þannig að ef menn vilja horfast í augu við þær breytingar sem eiga sér stað í heiminum og þá stórkostlegu möguleika sem eru í farveginum í kínverska stórveldinu þá eiga Íslendingar ekki að sitja eftir, þeir eiga að taka þátt í þessari uppbyggingu með því að koma á starfsemi af hálfu stjórnvalda. Öll þessi starfsemi í dag er í gegnum íslensk stjórnvöld og þeir eru milliliðir á hvaða vettvangi sem menn vilja fara inn í kínverska stórveldið, þá er það í gegnum stjórnvöld formlega en ekki einkaaðila. Til að mynda Gunagdong-fylki sem er eitt af 31 fylkjum Kína, eru 65 millj. íbúa. Í Guangzhou, sem er höfuðborg fylkisins, eru þrjár lögfræðiskrifstofur með 40--70 lögfræðinga hver og þessar þrjár skrifstofur sjá um allar framkvæmdir og öll tengsl við erlenda aðila í þessu 65 milljóna héraði. Það sýnir að það þarf að fara þessa formlegu leið af hálfu stjórnvalda í gegn.
Þessi tillaga er ekki hugsuð þannig að það eigi að stofna til fjölmenns eða glæsilegs sendiráðs, heldur vinnuskrifstofu þar sem fáir en dugmiklir menn vinni við eðlilegar aðstæður, engan íburð heldur eðlilegar aðstæður. Það er nefnt í þessari tillögu að hugsanlega megi draga saman starfsemi sendiráða til að mynda í Skandinavíu, að hafa ekki hin formlegu sendiráð í sama horfi og þau hafa verið heldur að breyta þar í takt við tímann og nýta þann mannafla og þá möguleika á annan hátt, en það ræður kannski ekki úrslitum í þessu máli heldur hitt að menn horfist í augu við þá geysilega miklu möguleika sem kínverska umhverfið býður upp á í dag. Það segir sína sögu að fjárfestar hvar sem er í heiminum og í hvaða heimsálfu sem er, stefna fyrst og fremst á Kína í dag. Þeir stefna á Kína til þess að byggja þar upp, leggja hönd á plóginn og nýta þá möguleika sem eru þar. Það er á þessum nótum sem tillagan er lögð fram. Það er gjörólíkt umhverfi sem um er að ræða, annars vegar í Japan sem er Þýskaland Asíu, feykilega vel skipulagt, hins vegar Kína þar sem allar dyr eru opnar og stjórnvöld hreinlega þyrstir í samvinnu og sambýli með erlendum aðilum sem hafa þekkingu, fjármagn, frumkvæði eða vilja til að takast á við uppbyggingu á þessu svæði.
Ég legg til að að lokinni umræðu sé þessu máli vísað til utanrmn.