[14:24]
Guðrún Helgadóttir (andsvar) :
Hæstv. forseti. Ég er sammála hæstv. ráðherra um það að engin manneskja á að minnkast sín fyrir það að þurfa að leita félagslegrar aðstoðar hjá sínu bæjarfélagi. Auðvitað ber hverju einasta bæjar- og sveitarfélagi skylda til að veita hana þegar ekki er annars kostur. Það er samt allt annað en sjálfsagður réttur til almannatrygginga. Ég held að hæstv. ráðherra þekki ekki mjög vel til ef hann heldur að fólki sé það jafnlétt að leita til Félagsmálastofnunar bæjarfélaganna og að fara til Tryggingastofnunar ríkisins eftir sjálfsögðum rétti sínum. Ég held að á þessu sé mikill munur því miður. Ég veit ekki hvort ég á að segja því miður, vegna þess að ég held að það sé öllum Íslendingum í blóð borið að reyna að bjarga sér eins og þeir best geta. Þegar hins vegar allt um þrýtur, fólk missir heilsu, verður fyrir áföllum af öllu tagi, þá á fólk auðvitað engan annan kost og auðvitað er það skylda sveitarfélaganna að styðja við slíka einstaklinga. En það er mikill munur á að ganga þau spor að leita þeirrar hjálpar og leita réttar síns hjá almannatryggingum.
Hæstv. ráðherra sagði áðan að það væri engin hugsun á ferðinni um það að leggja af neina þá bótaflokka sem verið hefðu, þá getur vel verið að það sé ekki fyrirætlun hans en með því að breyta þeim í heimildarbætur er það í valdi hvers ráðherra að gera svo miklar kröfur til manna að það sé ósköp auðvelt að fækka þeim niður í svo sem ekki neitt. Og fyrir því hef ég enga tryggingu að það verði ekki gert. Það er munur á heimild og afdráttarlausu lagaákvæði.
Guðrún Helgadóttir (andsvar) :
Hæstv. forseti. Ég er sammála hæstv. ráðherra um það að engin manneskja á að minnkast sín fyrir það að þurfa að leita félagslegrar aðstoðar hjá sínu bæjarfélagi. Auðvitað ber hverju einasta bæjar- og sveitarfélagi skylda til að veita hana þegar ekki er annars kostur. Það er samt allt annað en sjálfsagður réttur til almannatrygginga. Ég held að hæstv. ráðherra þekki ekki mjög vel til ef hann heldur að fólki sé það jafnlétt að leita til Félagsmálastofnunar bæjarfélaganna og að fara til Tryggingastofnunar ríkisins eftir sjálfsögðum rétti sínum. Ég held að á þessu sé mikill munur því miður. Ég veit ekki hvort ég á að segja því miður, vegna þess að ég held að það sé öllum Íslendingum í blóð borið að reyna að bjarga sér eins og þeir best geta. Þegar hins vegar allt um þrýtur, fólk missir heilsu, verður fyrir áföllum af öllu tagi, þá á fólk auðvitað engan annan kost og auðvitað er það skylda sveitarfélaganna að styðja við slíka einstaklinga. En það er mikill munur á að ganga þau spor að leita þeirrar hjálpar og leita réttar síns hjá almannatryggingum.
Hæstv. ráðherra sagði áðan að það væri engin hugsun á ferðinni um það að leggja af neina þá bótaflokka sem verið hefðu, þá getur vel verið að það sé ekki fyrirætlun hans en með því að breyta þeim í heimildarbætur er það í valdi hvers ráðherra að gera svo miklar kröfur til manna að það sé ósköp auðvelt að fækka þeim niður í svo sem ekki neitt. Og fyrir því hef ég enga tryggingu að það verði ekki gert. Það er munur á heimild og afdráttarlausu lagaákvæði.