[17:52]
Flm. (Kristinn H. Gunnarsson) :
Virðulegi forseti. Ég vil leyfa mér að mæla fyrir frv. til laga um breytingu á lögum nr. 75/1981, um tekjuskatt og eignarskatt, með síðari breytingum. Breytingin sem í frv. felst er tilgreind í 1. gr. frv. sem er svohljóðandi, með leyfi forseta:
,,Síðasti málsliður 1. tölul. 3. mgr. C-liðar 69. gr. laganna orðast svo: Vaxtagjöld af lánum annarra íbúða, sem framteljandi kann að eiga, mynda ekki stofn til vaxtabóta.``
Í 2. gr. frv. er lagt til að lög þessi öðlist þegar gildi og komi til framkvæmda við álagningu gjalda á árinu 1994 á tekjur árins 1993 og eignir í lok þess árs.
Með þessu frv. fylgir svohljóðandi greinargerð, með leyfi forseta:
,,Með frumvarpi þessu er lagt til að íbúðareigendur geti fengið vaxtabætur þótt þeir búi ekki í þeirri íbúð um einhvern tíma sem keypt var til eigin nota og jafnframt kveðið skýrt á um að vaxtabætur eru aðeins greiddar með einni íbúð, þeirri sem ætluð er til eigin nota.
Í ákvæðum núgildandi laga um vaxtabætur er íbúðarhúsnæði til eigin nota skilgreint þannig að húsnæðið sé nýtt til íbúðar af eiganda sjálfum. Það hefur í för með sér að íbúðareigandi missir vaxtabætur þann tíma sem hann af einhverjum ástæðum dvelst ekki í íbúðinni og á ekki heimili þar og jafnvel leigir hana út.
Margvíslegar ástæður geta valdið því að íbúðareigandi dvelst ekki í eigin íbúð. Hann getur ákveðið að sækja atvinnu í önnur byggðarlög, verið í námi eða þurft vegna veikinda að flytja heimili sitt þangað sem nauðsynlega læknisþjónustu er að fá, svo fátt eitt sé nefnt.
Flutningsmanni þykir ekki rétt að íbúðareigandi missi rétt til vaxtabóta við það eitt að búa ekki sjálfur í íbúðinni hvort heldur það er um lengri eða skemmri tíma og er því lagt til að brott falli ákvæði síðasta málsliðar 1. tölul. 3. mgr. C-liðar 69. gr. sem skilgreinir íbúðarhúsnæði til eigin nota þannig ,,að átt er við að húsnæðið sé nýtt af eiganda þess sjálfum``.
Við þessa breytingu verða vaxtagjöld, sem vaxtabætur miðast við, ákvörðuð á sama hátt og frádráttarbær vaxtagjöld voru í gildistíð vaxtafrádráttar hjá einstaklingum þar sem skilgreiningunni á íbúðarhúsnæði til eigin nota er breytt til samræmis við það sem gilti fyrir gildistöku laga nr. 79/1989, um vaxtabætur.
Vegna þeirrar breytingar, sem að framan er rakin á hugtakinu íbúðarhúsnæði til eigin nota, er nauðsynlegt að setja ákvæði sem tekur af öll tvímæli um það að íbúðareigandi getur ekki fengið vaxtabætur með fleiri en einni íbúð og er því lagt til að málsliðurinn orðist svo sem fram kemur í 1. gr. frumvarpsins.``
Virðulegi forseti. Hér er um allnokkurt réttlætismál að ræða. A.m.k. finnst mér það fyrir marga af íbúum dreifbýlisins sem verða óhjákvæmilega að búa um lengri eða skemmri tíma fjarri sínum heimahögum, hvort heldur það er hér syðra á höfuðborgarsvæðinu eða í öðru byggðarlagi annars staðar á landsbyggðinni. Ýmislegt veldur því að það kann að vera nauðsynlegt fyrir fólk, svo sem veikindi, skólaganga eða annað og það hefur verið mörgum manninum til baga að hann skuli missa svokallaðar vaxtabætur á þeim árum sem hann býr annars staðar og er jafnvel leigjandi í íbúð með húsnæðiskostnað á þeim dvalarstað. Því er þetta frv. flutt til að bæta úr þessu misrétti, en jafnframt sett ákvæði í staðinn sem á að girða fyrir alla möguleika fyrir misnotkun.
Frv. þetta var flutt undir lok þingsins á sl. vetri og var þá meðflm. hv. þm. Össur Skarphéðinsson sem nú er hins vegar orðinn umhvrh. og því ekki meðflm. af eðlilegum ástæðum.
Virðulegi forseti. Ég vil leggja til að að lokinni þessari umræðu verði frv. þessu vísað til hv. efh.- og viðskn. og 2. umr.
