[16:01]
Tómas Ingi Olrich :
Virðulegi forseti. Hér hafa spunnist nokkuð athyglisverðar umræður um það þingmál sem hér er til umræðu, frv. til tóbaksvarnalaga, og vil ég koma að nokkrum atriðum sem sett hafa verið fram í umræðunni.
Ég tók eftir því að hv. 5. þm. Reykv., Ingi Björn Albertsson, spurði að því hvers vegna þeir sem væru hlynntir þessu frv. settu ekki fram hugmyndir um algjört bann við reykingum og er í sjálfu sér ekki nema eðlilegt að svo sé spurt. En hann gekk lengra því hann gaf í skyn að það væri tengt þeirri staðreynd að tóbaksinnflutningur til landsins er tekjulind fyrir ríkissjóð og var ómögulegt að skilja hv. þm. öðruvísi en svo að hann teldi að þessi gróðasjónarmið vægju þyngra heldur en heilbrigðissjónarmið og heilsuverndarsjónarmið.
Ég vil fullvissa hv. þm. um það að ég tel mig ekki aðeins vera að tala fyrir eigin sjónarmiðum, þ.e. fyrir þann sem hér stendur, heldur þeirra þingmanna annarra sem hér hafa komið og rætt um þetta, að einhvers konar gróðasjónarmið koma þarna ekki til álita.
Það er nú svo að menn þurfa alltaf að velta fyrir sér hversu raunhæf löggjöfin er. Það er staðreynd að hér er stór hópur fólks sem neytir tóbaks og á það jafnt við um reykingatóbak og annað tóbak og löggjöfin á að miða að því og þetta frv. gerir það vissulega með ítarlegum hætti, að hjálpa reykingafólki og aðstoða það við að minnka sínar reykingar, en vernda jafnframt þá sem ekki reykja og ekki vilja komast í snertingu við tóbaksneyslu.
Hér er veruleg neysla á neftóbaki og þó að ég hafi ekki nákvæmar upplýsingar um neysluna á þessu íslenska neftóbaki, sem hv. þm. Ingi Björn Albertsson spurðist fyrir um, þá hygg ég að það sé svo að það neftóbak sem langmest er neytt hér á landi nú sé þetta tóbak, þ.e. íslenska framleiðslan. Þar á móti kemur að þar er um að ræða neytendahóp sem hefur haslað sér völl hér á löngum tíma og gerði það í raun og veru áður en áróður gegn neftóbaksneyslu hófst og ég held að ég megi fullyrða það, þó það sé sagt með fyrirvara, að þessi hópur tóbaksneytenda, sem neyta einkum og sér í lagi grófa íslenska tóbaksins, sé ekki stækkandi. Þar fari neyslan ekki vaxandi. Menn gera ráð fyrir því, að því er ég hygg, að þessi hópur sé bundinn ákveðnum aldri og þar muni neyslan smám saman minnka og jafnvel deyja út með tímanum.
Það er því lögð áhersla á það í þessu frv. m.a. að auka áróður gegn tóbaksneyslu og á upplýsingastarfsemi sem miðar að því að draga úr tóbaksneyslu. En auk þess er varað við nýju neyslumunstri sem er tengt ungu fólki og hefur m.a. aukist vegna þess að tóbaksframleiðendum hefur tekist að gera ákveðnar íþróttir tengdar tóbaksneyslu.
Ef þær upplýsingar sem ég hef eru réttar þá var það svo að árið 1987 voru flutt inn til landsins 45 kíló af fínkorna munn- og neftóbaki. Árið 1994, ef þessar upplýsingar eru réttar, þá nam þessi innflutningur um tveimur tonnum. Þannig að þarna er um mjög verulega aukningu að ræða. Ég held að þessar upplýsingar séu réttar, það var um 1,5 tonn árið 1993, en mig minnir að það sé komið upp undir 2 tonn árið 1994. En þetta er sagt hér með fyrirvara um að þessar upplýsingar reynist réttar.
Þarna er því um að ræða nýtt neyslumunstur sem tengist m.a. ungu fólki og það er gegn þessari nýju tegund af neyslu sem þessu frv. er ætlað að berjast. Ég held því að við eigum að líta á það sem jákvætt er í þessu frv., bæði út frá því sem raunhæft er að gera fyrir þá neyslu sem fyrir er í landinu og einnig hvað hægt er að gera til að koma í veg fyrir að upphefjist nýtt og aukið neyslumunstur meðal hópa sem hafa einmitt verið að draga úr tóbaksneyslu á undanförnum árum. Þetta vildi ég að kæmi fram í þessari umræðu vegna þess sem kom m.a. fram í máli hv. þm. Inga Björns Albertssonar.
Ég er sammála því sem kom fram í máli hv. þm. Guðrúnar Helgadóttur að það beri að sýna reykingafólki virðingu. Ég er sammála þessu sjónarmiði. En hinu mega menn ekki gleyma að mjög lengi hafa þeir sem ekki reykja og vilja ekki vera í návist við reykingafólk átt á brattann að sækja. Það hefur verið erfitt fyrir menn að koma slíkum sjónarmiðum á framfæri án þess að spilla andrúmslofti á vinnustað og það er raunar svo enn að þó að þessi viðhorf hafi breyst mjög mikið þá veigra menn sér enn við því að gera slíkar athugasemdir. Þannig að þarna skiptir mjög miklu máli að á meðan við erum að reyna að draga úr reykingum og tóbaksneyslu almennt þá sýni menn hver öðrum tillitssemi og reyni hver eftir sinni getu að koma til móts við þau markmið sem við setjum okkur í heilsugæslu í þessum efnum. Ég tel að það frv. sem hér er um að ræða sé ekki hægt að stimpla sem sérstaklega fjandsamlegt reykingafólki þó það dragi vissulega úr svigrúmi þess.