[14:01]
Tómas Ingi Olrich :
Virðulegi forseti. Það kom fram í máli hæstv. utanrrh. að takmörkunin sem var á umfjöllun Sjávarútvegsstofnunar Háskóla Íslands hefði markast af fjárveitingum og þeim efnistökum sem Sjávarútvegsstofnun sjálf kaus að taka þetta mál. Það er ekki rétt. Án þess að ég vilji fjalla efnislega um skýrsluna, sem ég lít enn þá á sem trúnaðarmál, þá er ljóst að Sjávarútvegsstofnun gerði tillögu um að fjalla um þrjá þætti málsins. Í fyrsta lagi fiskveiðistefnu Evrópubandalagsins. Í öðru lagi áhrif inngöngu eða ekki inngöngu og reynslu Norðmanna. Í þriðja lagi stuðningssjóði ESB. Einnig tók stofnunin fram að ekki yrði fjallað um markaðsaðgang eða sameiginlegan fjármagnsmarkað eða eignarhald og fjárfestingar í íslenskum sjávarútvegi, hún mundi ekki fjalla um það. Af þessum þremur atriðum sem stofnunin var reiðubúin til að fjalla um þá skipti að sjálfsögðu máli hvað verkkaupinn lagði áherslu á. Hann lagði áherslu á stuðningssjóðina en ekki á fiskveiðistefnu Evrópubandalagsins. Það er alveg ljóst að sá sem tók ákvörðun í þessum málum var utanrrh. eða utanrrn. og það er ekki hægt að koma þeirri ábyrgð yfir á Háskóla Íslands.
Ég vil taka það fram að það kemur skýrt fram í formála að skýrslu Sjávarútvegsstofnunar Háskóla Íslands að það hafi orðið að samkomulagi milli aðila, þ.e. utanrrn. og Háskóla Íslands, að afmarka viðfangsefnið við eftirfarandi atriði:
Stofnunin er beðin um að leggja sérstaka áherslu á styrkjakerfi ESB í sjávarútvegi og áhrif á samkeppnisstöðu Íslands gagnvart Noregi. Að þessu leyti liggur málið alveg ljóst fyrir.
Ég vil einnig segja það hér að mér finnst heldur miður að einn af höfundum skýrslu Sjávarútvegsstofnunar Háskóla Íslands sem skrifar það framan á skýrsluna að hún sé trúnaðarmál og bráðabirgðaskýrsla, en að sjálfsögðu ætti stafsetningin að vera trúnaðarmál sem lengst því hún er ekki góð á þessari skýrslu. En hann skrifar þetta utan á skýrsluna sem send er síðan verkkaupanum, ríkisstjórn Íslands og Alþingi, en fjallar síðan sjálfur um þessa skýrslu eins og hún sé ekki trúnaðarmál og þetta finnst mér mjög miður fyrir Háskóla Íslands.