Einar K. Guðfinnsson (andsvar):
Virðulegi forseti. Hv. þm. talar um að það sé verið að efna til ófriðar við opinbera starfsmenn. Þetta frv. sem við ræðum hér gefur ekki tilefni til neinnar ályktunar af því tagi, nema síður væri. Þegar frv. er lesið, bæði frumvarpstextinn sjálfur og athugasemdirnar, er alveg ljóst hver andi þessa frv. er. Það er engin ástæða til að draga jafnhvatskeytislegar ályktanir og hv. 15. þm. Reykv. gerði um það að í frv. felist einhver ófriðaryfirlýsing í garð opinberra starfsmanna í þessu frv. Öðru nær.
Það sem þetta frv. felur í sér umfram frv. og lögin um Síldarverksmiðjur ríkisins er að hér er verið að tala um að áunninn biðlaunaréttur sem menn hafa unnið sér inn hjá Pósti og síma flytjist með þeim inn í hið nýja félag. Það er ekki þannig að menn hafi biðlaunarétt á tveimur stöðum, heldur flyst biðlaunarétturinn með þeim inn í hið nýja félag. Í þessu felst auðvitað mikil breyting frá því sem var í lögunum um Síldarverksmiðjur ríkisins, sem við báðir stóðum að að samþykkja, hv. þm. og ég. Þetta er sú niðurstaða sem lögmenn, sem hafa verið kallaðir til ráðgjafar, hafa komist að. Ég endurtek það, þótt hv. þm. hafi ekki mjög mikið álit á þessari stétt um þessar mundir. Mig minnir að hann hafi einhvern tíma haft það þegar hann var að veifa lögfræðiálitum við önnur tækifæri sem ráðherra og þingmaður. Þótt hann hafi ekki mikið álit á lögfræðistéttinni um þessar mundir, þá er það einmitt þessi stétt manna sem kölluð er til lögskýringa þegar mikið liggur við.