[16:59]
Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Ég stend að nefndaráliti þessu með fyrirvara og ætla að gera með fáeinum orðum grein fyrir því. Hann er þannig til kominn að þótt þetta frv. hafi lengi verið að þvælast hér með ýmsum hætti fyrir mönnum og hafi komið inn á Alþingi áður. Þá hefur það því miður ekki fyrr en nú fengið þá vönduðu umfjöllun og vinnu sem í raun og veru sýnir sig að var nauðsynleg til þess að koma því yfirleitt í afgreiðsluhæfan búning. Ég hef enn efasemdir um að nægjanlega vel hafi tekist að ganga þannig frá málinu að sómasamlegt sé og boðlegt og vandað til frambúðar litið.
Það er að vísu hárrétt hjá hv. formanni efh.- og viðskn. að nefndin lagði í það vinnu eftir því sem hún gat nú á síðustu sólarhringum að lagfæra málið og það hefur auðvitað stórbatnað í meðförum nefndarinnar eins og flest annað sem hin ágæta efh.- og viðskn. leggur gjörva hönd á. En það kom hreinlega í ljós þegar farið var að athuga betur ýmsa efnisþætti málsins að frv. var meingallað og illa unnið eins og það var fram sett. Að einhverju leyti mun vera við það að sakast að frv. er á köflum hrá þýðing, hreinlega léleg þýðing úr texta á erlendu máli. Bæði efnislega eða merkingarlega en einnig hvað málfar snertir, voru á þessu hnökrar sem varla voru boðlegir.
Enn er það svo að meginfyrirvari minn lýtur að því að ein aðalröksemdin fyrir því að það verði að troða þessu máli í gegn á knöppum tíma við þessar aðstæður er enn eitt tilfellið eða dæmið um nöldur frá Eftirlitsstofnun Evrópska efnahagssvæðisins sem er farin að ráða lögum og lofum varðandi vinnubrögð á þinginu. Helsta röksemdin er yfirleitt orðin sú í hverju máli sem hér þarf að afgreiða að annars fáum við skömm í hattinn eða jafnvel málshótanir á okkur frá þessari merku eftirlitsstofnun. Ég hef áður haldið því fram að þetta sé í sjálfu sér ofvirk stofnun með svipuðum hætti og stundum er sagt um fjörug börn að þau séu ofvirk. Það er greinilegt að menn hafa of lítið að gera í þessari eftirlitsstofnun og eru að ragast út af smámunum eins og þeim hvort einhver lög af þessu tagi taka gildi uppi á Íslandi nokkrum mánuðum fyrr eða seinna. Það er auðvitað alveg kostulegt þegar upplýst er að jafnvel Ítalir, meðlimir í sjálfu Evrópuhimnaríkinu, séu búnir að lögleiða eitthvað um þriðjung af réttinum en hunsi hitt og komist upp með það eins og ekkert sé. Þá sé ég ekki að það sé stórglæpur þótt Íslendingar reyni að vanda sómasamlega til löggjafarinnar þegar hún loksins er sett.
Hitt er ljóst, og það vil ég að komi skýrt fram, að það er út af fyrir sig þarft að ganga þannig frá málum að tryggt sé að ekki sé gat í eftirliti með gæðum vöru og öryggi vöru. Og það má segja að í þeim efnum hafi okkar skipulagi eða löggjöf verið nokkuð ábótavant. Hugsunin bak við þetta frv. er þar af leiðandi í raun og veru góð eða sem sagt sú að til sé ein stofnun sem fari með hið almenna eftirlit þar sem sérstofnanir eins og Hollustuvernd, Rafmagnseftirlit eða aðrar slíkar nái ekki til og tryggi að að þessu leyti séu ekki göt í kerfinu og öll vara sem hér er á markaði uppfylli settar kröfur um öryggi o.s.frv. Þannig að ég er ekki með fyrirvara mínum að lýsa neinni efnislegri andstöðu við það að eftirlitsfyrirkomulagi af þessu tagi sé komið á og það tryggt og fest í sessi.
Eitt atriði enn, herra forseti, ber að lokum að hafa í huga í þessu sambandi og það er að það er nokkuð vandasamt að draga landamæri milli þessarar almennu eftirlitsstofnunar eða þessa almenna eftirlitsstjórnvalds, eins og nú er í tísku að segja, og séreftirlitsstjórnvalda sem er þá hitt apparatið eða hin apparötin sem annast þetta eftirlit á afmörkuðum sviðum þannig að hvor aðili um sig haldi fullkomnu sjálfstæði gagnvart sinni starfsemi og þarna verði ekki skörun, tvíverknaður eða árekstrar sem valdi vandkvæðum. Við í efh.- og viðskn. höfum að sjálfsögðu fundið fyrir því við afgreiðslu málsins að það er nokkur viðkvæmni svo ekki sé sagt tortryggni ríkjandi innbyrðis milli einstakra aðila sem starfa á þessu sviði. Og það er fullkomlega skiljanlegt þegar verið er að ganga frá málum með þeim hætti sem hér er verið að reyna.
Að þessu lýtur fyrirvari minn, herra forseti, og þarf ég ekki að hafa um hann fleiri orð en segi að allra síðustu þetta: Mikið óskaplega verð ég og sjálfsagt margir fleiri í efh.- og viðskn. fegnir þegar þetta mál kemst nú loksins frá nefndinni og verður að lögum og vonandi þurfum við ekki að hafa meira af því að segja í bráð.