Hjörleifur Guttormsson (andsvar):
Virðulegur forseti. Vandinn varðandi alþjóðasamþykktir er aðallega tvíþættur. Það sem snýr að loftborinni mengun landa á milli og það sem snýr að brennisteinssamböndunum sérstaklega. Þar höfum við staðfest alþjóðasamning en ekki gerst virkir þátttakendur í honum og það er mjög undarlegt hvernig stjórnvöld haga sér að því leyti, að gerast ekki þátttakendur í þessu. Það snýr að vothreinsibúnaðinum og spurningunni um að draga úr losun á brennisteinstvíoxíði í andrúmsloftið og það er sannarlega mikil þörf á því að spyrna þarna við fótum. En það gerum við ekki með því að veita starfsleyfi fyrir alla áfanga þessarar verksmiðju eins og menn sjá hana í endanlegri stærð, 180 þús. tonn, þrír áfangar. Af hverju ósköpunum eru menn að veita starfsleyfi fyrir alla þrjá áfangana og gera það miklu erfiðara að stöðva sig af að loknum fyrsta áfanga verksmiðjunnar, ef það hugarfar ríkir og það sjónarmið að það beri að gera það af okkar hálfu?
Hitt er síðan varðandi losun á koltvíoxíðið eða gróðurhúsalofttegundunum. Þar eru menn í rauninni varnarlausir, þ.e. varðandi svona rekstur. Þar eru tæpast fyrir hendi aðferðir til þess að draga úr honum í einhverjum teljandi mæli frá áliðnaði. Þar kemur einfaldlega upp spurningin: Ætlum við að nota okkar heimildir samkvæmt alþjóðasamningi, væntanlega lagalega skuldbindandi samningi, sem við höfum í lok ársins miðað við stöðuna árið 1990 til þess að veita nákvæmlega þessum iðnaði svigrúmið? Það er spurningin. Við hlaupum ekkert undan henni. Ég veit ekki nákvæmlega hvað út úr samningunum mun koma, en Íslendingar styðja í samningaferlinu lagalegar skuldbindingar og Evrópusambandið t.d. hafnar algerlega þeirri leið sem íslenska ríkisstjórnin hefur verið að ímynda sér að gæti komið til greina í sambandi við verslun með leyfi á gróðurhúsalofttegundum, enda er það mjög óskynsamleg leið að mínu mati. Ég er því alveg sammála þeim sjónarmiðum að svokölluð ,,tradable permits`` á enskunni, er ekki skynsamleg leið út úr þeim vanda.