Svavar Gestsson (andsvar):
Herra forseti. Mig minnir að ég hafi lagt spurninguna um öryggisráðið fyrir hæstv. núv. forsrh. fyrir einu eða tveimur árum og hann hafi í raun og veru tekið því vel að þetta yrði sett á forgangslistann. Ég tek fram að ég er alveg sammála hæstv. utanrrh. um að það borgar sig ekki að fara í þetta verk nema menn séu vissir um að hægt sé að sinna því almennilega. Þeir sem þekkja til hafa tjáð mér það, minnir mig, að það mundi kosta nokkurn veginn tvöfalt það sem þegar er varið til þátttöku okkar í allsherjarþinginu í Sameinuðu þjóðunum og í sendinefndinni í New York þannig að þarna er sjálfsagt um talsverða peninga að ræða fyrir utan það sem yrði að vera til staðar á Íslandi. En mér finnst samt sem áður að þetta sé svona dálítið merki fyrir sjálfstæða þjóð, að hún segi: Já, á þessum vettvangi er ég tilbúin til að taka þátt með myndarlegum hætti og kosta dálitlu til í þeim efnum, jafnvel þó það þýði einhvern niðurskurð annars staðar.
Síðan ætla ég aðeins að nefna það sem ég gleymdi í fyrra andsvari áðan og í ræðu minni, að mér finnst mikilvægt að huga að ýmsu er varðar utanríkisþjónustuna og sendiráðin og það sem mætti kalla að einhverju leyti óhefðbundna utanríkisþjónustu, þ.e. það séu sendiherrar sem fást við ákveðna málaflokka. Ég nefni í því sambandi t.d. hafréttarmálin sem hafa verið aðeins til umræðu og ákvarðanir hafa verið teknar um. Ég nefni í því sambandi umhverfismálin. Mér finnst að þau séu þannig að það mætti hugsa sér að teknar væru sérstakar ákvarðanir til að tryggja að við vitum hvað sé að gerast, samþykkjum ekki annað en það sem við ráðum við í umhverfismálum og séum reiðubúin til þess að taka skipulega á hlutunum. Þarna komum við svo að lokum, virðulegi forseti, að aðild Alþingis að öllu þessu sem er allt of veik eins og við ræddum í umræðum þann 4. apríl sl.