Jón Baldvin Hannibalsson (andsvar):
Herra forseti. Ég skil það afar vel í þessari umræðu að nú er svo komið að þörf er á því að hv. 3. þm. Suðurl. komi þeim stjórnarliðum til varnar eins og vera ber þegar brýna nauðsyn ber til. En hvernig tókst nú málsvörnin? Jú, málsvörnin er á þá leið að hann segir: Víst er það svo að það er djúpstæð óánægja í þjóðfélaginu, meðal sjómanna, meðal fiskverkafólks, líka í Vestmannaeyjum, með óbreytt ástand. Hann nefndi mörg dæmi sjálfur máli sínu til stuðnings um almenna gagnrýni á fiskveiðistjórnunarkerfið. En hann nefndi kannski ekki nægilega skýrt önnur dæmi sem valda mikilli óánægju, líka í Vestmannaeyjum. Nefnilega þau að úr því að stjórnvöld hafa tekið að sér að ráða því hverjir mega draga fisk úr sjó, hverjir mega fá veiðiheimildir og úthluta þeim ókeypis, þá hefur það margvíslegar afleiðingar. Það þýðir að þær veiðiheimildir sem sumir fá ókeypis fá aðrir ekki nema að borga fyrir þær. Þar með er búið að innleiða í þennan höfuðatvinnuveg þjóðarinnar þá grundvallarmismunun gagnvart atvinnufrelsi sem hv. þm. Sjálfstfl. hlýtur að hugsa dálítið um, þá grundvallarmismunun gagnvart atvinnufrelsi að sumir hafa ókeypis aðgang að auðlind og mega selja eða leigja annarra manna eign og hagnast af því. Þeir mega nýta arðinn í sjávarútveginum og færa hann út úr greininni, þar á meðal til útlanda vegna þess að það er þessi arður sem verið er að nota til fjárfestingar erlendis eða til þess að kaupa menn út úr greininni. En aðrir, þar á meðal ungir og efnilegir menn í sjávarplássum, þar á meðal í Vestmannaeyjum sem alast upp við sjósókn og smám saman geta eignast hlut í skipi og orðið menn með mönnum í þessari grein, það er verið að útiloka þá og setja þá skör lægra, jafnvel gera þá að leiguliðum. Með þetta eru menn ekki aðeins óánægðir í Vestmannaeyjum, hv. þm., heldur um allt Ísland.