Einar Oddur Kristjánsson (andsvar):
Herra forseti. Eins og kom fram í umræðunni um atvinnuleysistryggingar er það náttúrlega bagalegt að ræða ekki bæði þessi frumvörp samtímis en ég fór þó yfir það hvaða hugsun hefði átt sér stað. Þetta væru náttúrlega samtvinnuð frumvörp og það sem menn væru að hugsa með því að setja þetta allt undir einn hatt, miðstýra þessu, var einmitt það að ná tökum, geta einbeitt sér að hinum atvinnulausu. Menn töldu að í því formi sem þetta hefði verið, með því að dreifa því svona út, væri engin heildarsýn yfir það, ráðin sem menn væru að nota væru mjög ómarkviss og enginn fylgdi því eftir hvort einhver árangur yrði af starfinu. Við töldum að það væri hinn raunverulegi ávinningur. Hinn raunverulegi hagnaður lægi í því í framtíðinni að geta einmitt beitt öllum ráðum til þess að þeir sem eru atvinnulausir, vilja vinna og eru vinnufúsir fái tækifæri til að starfa. Eingöngu þessi hugsun varð til þess að við lögðum fram þetta frv., tillögu að þessu frv. til að ná tökum á þessu.