Sigríður Jóhannesdóttir:
Hæstv. forseti. Um það er ekki deilt að menntun þjóðarinnar er sú fjárfesting sem helst mun skila okkur umtalsverðum ábata fyrir alla þjóðina í framtíðinni. Hins vegar gengur ýmsum illa að skilja að til þess að verðmætasköpunin verði í samræmi við væntingar þarf að kosta miklu til í skólakerfinu. Hér á landi höfum við ekki lagt fram umtalsverðar fjárhæðir til beinna námsstyrkja handa efnilegum nemendum í framhaldsnámi, heldur hefur verið farin sú leið að lána framfærslueyri. Með þeirri breytingu sem gerð var á námslánakerfinu 1991 var kerfið gert mjög óaðgengilegt með því að taka upp svonefndar eftirágreiðslur. Auk þess var námsmönnum gert að greiða bankavexti af framfærslufé og kröfur um námsframvindu mjög hertar, stundum umfram það sem sanngjarnt má teljast. Þetta hefur m.a. haft það í för með sér að hlutfall námsmanna undir fátækramörkum jókst mjög á árunum 1994 og 1995 sérstaklega. Má leiða getum að því að þeir sem veikjast á námstímabili, eignast börn eða falla á prófum lendi einkum í þeim hópi, enda kom það fram í könnun á vegum Hagstofunnar að barnafólk hefur beinlínis hrakist frá námi.
Hvaða fjárfestingarstefna er það til framtíðar að hrekja fólk sem lendir t.d. í barneignum frá námi, einkum þar sem endurgreiðslur á námslánum eiga eftir að skila sér með rentum á næstu árum, auk þess þjóðhagslega ávinnings sem við hefðum af námi þessa fólks? Gerum námslánakerfið þannig úr garði að það hvetji fólk til frekara náms, gefi því möguleika á sveigjanleika ef það lendir í áföllum og hættum að reiða refsivönd yfir hvern þann sem það hendir.